โจทก์ฟ้องว่า จำเลยหมิ่นประมาทโจทก์ และดูหมิ่นโจทก์ซึ่งหน้าว่า"พระหน้าผี ๆ พระหน้าเปรต ๆ ไปฟ้องวานกู กูไม่กลัว" ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 326, 393, 91

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วสั่งประทับฟ้อง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 393 ข้อหาอื่นให้ยกฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 393 เสียด้วย นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยว่าโจทก์ว่า "พระหน้าผี พระหน้าเปรต ไปฟ้องวานกู กูไม่กลัว" แล้ววินิจฉัยข้อกฎหมายว่า โจทก์เป็นพระภิกษุซึ่งเป็นบุคคลที่ประชาชนทั่วไปถือว่าควรเคารพ การที่จำเลยว่าโจทก์ด้วยถ้อยคำดังกล่าวจึงเป็นการดูหมิ่นโจทก์ซึ่งหน้าตามที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัย

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิด ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา