อ.เช่าโรงสีไฟจาก ท. ได้ให้เงินมัดจำไว้ ๑๐๐๐๐ บาท แต่หม้อน้ำของโรงสีไฟนี้ใช้การไม่ได้สดวก อ.ลงมือสีเข้าหลายคราวก็ต้องหยุด ท.หาช่างมาแก้ ครั้นแก้แล้วก็กลับเปนดังนั้นอีก อ.จึงฟ้องเรียกเงินมัดจำคืนพร้อมทั้งดอกเบี้ย

ส่วน ท.ฟ้องเรียกค่าเช่า แลค่าใช้จ่ายจาก อ.อีกสำนวนหนึ่ง

ศาลแพ่งแลศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ยกฟ้องสำนวนที่ ท.เป็นโจทย์เสีย แลตัดสินให้ ท.คืนเงินมัดจำ ๑๐๐๐๐ บาทให้แก่อ. ในสำนวนที่ อ.เปนโจทย์ แต่ส่วนค่าป่วยการในเงินมัดจำนั้นไม่บังคับให้ อ้างว่าเพราะมิใช่เงินกู้

ท.ฎีกาในข้อเท็จจริง อ.ฎีกาขอเรียกเงินค่าป่วยการ

ศาลฎีกาพิพากษาทับสัตย์ศาลล่างให้ยกฟ้อง ท.ในสำนวนที่ ท.ฟ้อง อ. แลในสำนวนที่ อ.เปนโจทย์ให้ ท. คืนเงินมัดจำให้แก่ อ. แต่ในส่วนเงินค่าดอกเบี้ยในเงินมัดจำ ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าเมื่อผู้ให้เช่าผิดสัญญาแล้ว ผู้เช่ามีอำนาจเรียกดอกเบี้ยได้ตามสมควร จึงพิพากษาให้ ท.เสียดอกเบี้ยแก่ อ. ชั่งละ ๕๐ สตางค์ต่อเดือน นับตั้งแต่เดือนที่ผู้เช่าบอกเลิกสัญญา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา