จำเลยทำสัญญาขายนาให้โจทย์มีข้อความว่า

"๑. ผู้ขายมีที่นาซึ่งได้ซื้อไว้ ๆ ๒๐๐๐ ไร่ ๆ

๒. ผู้ขายไม่มีเวลา ฯ จึงยอมขายให้ผู้ซื้อตามใบรับซื้อขายเปนราคาไร่ละ ๘ บาท เปนเงิน ๑๖๐๐๐ บาทถ้วน

๓. ผู้ขายไม่รับผิดชอบสำหรับเนื้อที่จะขาดเกินไปจากใบซื้อเดิม เพราะ ฯ ไม่ได้ออกไปดูแลที่นารายนี้ ผู้ซื้อต้องไปว่ากล่าวฟ้องร้องผู้ที่รุกล้ำที่นากันเอาเองฯ"

ปรากฎว่าจำนวนเนื้อที่นาไม่เต็ม ๒๐๐๐ ไร่ จำเลยจะคิดเอาราคาเต็ม ๑๖๐๐๐ บาท ผ่านโจทย์จะให้คิดหักราคาสำหรับเนื้อที่ ๆ ขาดออก จำเลยไม่ยอม

ศาลล่างตัดสินให้จำเลยขายนาแก่โจทย์ราคาไร่ละ ๘ บาทตามจำนวนเนื้อที่ดินในโฉนด

จำเลยฎีกาว่ามิได้ขายเปนรายไร่ แลการแปลสัญญาศาลควรฟังคำพยานบุคคลประกอบ

ฎีกาวินิจฉัยว่า โจทย์จำเลยตกลงซื้อขายที่นาราคาไร่ละ ๘ บาท ตามจำนวนเนื้อที่นาที่มีอยู่จริง ๆ เพราะสัญญา ข้อ ๑ กล่าวว่า มีนาอยู่ ๒๐๐๐ ไร่ ข้อ ๒ ตกลงขายราคาไร่ละ ๘ บาท รวมเปนเงิน ๑๖๐๐๐ บาท เมื่อเนื้อนามีเพียง ๑๗๘๕ ไร่ ๘๐ วา จำเลยจะคิดเอาราคาเต็ม ๑๖๐๐๐ บาทไม่ได้ ส่วนสัญญาข้อ ๓ พูดถึงจำเลยไม่รับผิดชอบเมื่อเนื้อนาขาดไปโดยมีผู้รุกล้ำ หาได้เกี่ยวแก่ ข้อ ๑-๒ ไม่ แลสัญญานี้มีข้อความชัดเจนอยู่แล้ว ไม่จำเปนต้องสืบพยานบุคคลอธิบายความประสงค์ของคู่สัญญาดังที่จำเลยร้องขอ ให้ยกฎีกาจำเลยเสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา