จำเลยลักม้าเขา เจ้าทรัพย์กับพวกตามจับจำเลยได้ จำเลยเถียงว่าไม่ได้เปนคนร้าย พวกเจ้าทรัพย์นำตัวจำเลยไปส่งบ้านกำนัน จำเลยไม่ยอมไปถึงกับต้องผลักไสให้ไป ขณะนั้นพวกของจำเลยอีก ๓ คนตามจำเลยมาด้วย ในทันใดนี้จำเลยต่อยพวกเจ้าทรัพย์ทีหนึ่ง พวกเจ้าทรัพย์ก็ต่อยจำเลยล้มลง จำเลยร้องให้พวกจำเลยช่วย พวกจำเลยที่ได้ตามมาจึงได้กลุ้มรุมกันทำร้ายพวกเจ้าทรัพย์ ถึงเกิดการชุลมุนต่อสู้กันขึ้น พวกเจ้าทรัพย์มีบาดแผลถูกทำร้ายหลายแห่ง และตายด้วยพิษบาดแผลนั้น แต่ใครจะเปนผู้ทำร้ายให้ถึงตายนั้นพิจารณาไม่ได้ความ

ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษเห็นว่ากิริยาที่จำเลยกระทำแก่พวกเจ้าทรัพย์ที่ถูกบาดเจ็บตายนั้น ไม่มีทางจะเห็นได้ว่าได้กระทำโดยจงใจให้ตาย จึงตัดสินให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๑ ประกอบด้วย มาตรา ๒๕๐ ข้อ ๖ และลงโทษฐานลักสัตว์พาหนะตามมาตรา ๒๙๔ ข้อ ๖ รวมโทษจำคุกจำเลย ๑๒ ปี

ศาลฎีกาตัดสินว่า ที่ศาลล่างลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาและฐานลักสัตว์พาหนะนั้นชอบแล้ว แต่ที่วางบาทมาตรา ๒๕๑ ประกอบด้วยมาตรา ๒๕๐ ข้อ ๖ นั้น ให้แก้เปนมาตรา ๒๕๑ ตอน ๒

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา