คดีนี้โจทย์ฟ้องว่า โจทย์เปนเจ้าพนักงานรักษาทรัพย์ของนายงี่ฮะเสงผู้ล้มละลาย ผู้ล้มละลายได้เช่าตึกของจำเลยมีกำหนด ๑๐ ปี และได้เสียเงินค่าแป๊ะเจี๊ยะ ๓๐๐๐ บาท นายงี่ฮะเสงอยู่ได้ปีเศษก็ล้มละลาย โจทย์ขอให้จำเลยคิดเงินค่าแป๊ะเจี๊ยะคืนให้แก่โจทย์ตามส่วนที่เช่าอยู่ไม่ถึง ๑๐ ปี ฤามิฉนั้นยอมให้โจทย์เซ้งห้องตึกรายนี้ให้แก่ผู้อื่นเช่าต่อไป จนถึงครบกำหนดสัญญา

ฎีกาตัดสินว่า ตามสัญญาเช่าข้อ ๒ มีว่าการเช่าตึกรายนี้จำเลยได้รับเงินค่าแป๊ะเจี๊ยะจากผู้เช่าแล้วเปนเงิน ๓๐๐๐ บาท แล

ข้อ๕ ว่าผู้เช่าจะไม่โอนให้ผู้หนึ่งผู้ใดเช่าต่อไปอีก หนังสือสัญญาเช่ามีใจความดังนี้เห็นว่าเงินให้กินเปล่าที่ผู้ล้มละลายได้ยอมเสียให้จำเลยเสร็จไปแล้วดังนี้ ไม่มีข้อความใดในสัญญาที่โจทย์จะอ้างเรียกเงินรายนี้ทั้งหมดฤาแต่ส่วนใดส่วนหนึ่งจากจำเลยได้ แลเมื่อผู้เช่าเองก็ไม่มีอำนาจโอนการเช่าให้ผู้อื่นต่อไปความในสัญญาข้อ ๕ ด้วยดังนี้แล้ว เจ้าพนักงานรักษาทรัพย์ทำการแทนคนเช่าผู้ล้มละลายจะมีอำนาจเหนือสัญญาข้อ ๕ คือจะเซ้งฤาโอนการเช่าให้คนอื่นต่อไปไม่ได้ จึงให้ยกฟ้องโจทย์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา