โจทย์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยหาว่าสุนัขของจำเลยเปนบ้ากัดบุตรโจทย์มีบาดเจ็บถึงแก่ความตาย ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษวินิจฉัยว่า ตามข้อกฎหมายบุคคลที่เลี้ยงสัตว์ธรรมดาเช่นสุนัขไว้นั้น เมื่อสัตว์ไปทำร้ายคนอื่น ผู้เลี้ยงจะต้องรับผิดชอบต่อเมื่อตนรู้ว่าสัตว์ของตนมีนิสัยผิดธรรมดา แต่ข้อเท็จจริงในเรื่องนี้ปรากฎว่า ถูกสุนัขตัวที่กัดบุตรโจทย์เปนสุนัขไม่ดุแลไม่เคยกัดคน จำเลยไม่รู้สึกเลยว่าสุนัขนี้มีนิสัยดุ จำเลยพึ่งรู้สึกเมื่อกัดบุตรโจทย์แล้วจำเลยก็ได้จับมาล่ามโซ่ไว้ ข้อที่ศาลเดิมว่าสุนัขของจำเลยเคยเปนบ้ามาครั้งหนึ่งนั้น โจทย์ไม่มีพยานสืบ แลอาการที่บุตรโจทย์ตายก็ไม่มีหลักฐานพยานที่จะฟังว่า บุตร์โจทย์ได้ตายเพราะพิษสุนัขกัด ให้ยกฟ้องโจทย์

ฎีกาตัดสินยืน ว่าศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตัดสินชอบด้วยทางพิจารณาแลกฎหมายแล้ว

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา