โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ตกลงจ้างให้โจทก์ขนส่งมันสำปะหลังจากไร่เข้าสู่โรงงานโดยตรง ตกลงค่าจ้างตอบแทนตันละ 25 บาท ถึง 30 บาท โดยเปิดบัญชีเดินสะพัดต่อกัน โจทก์ทำการขนส่งมันสำปะหลังให้จำเลยตั้งแต่ปี พ.ศ. 2509ถึง ปี พ.ศ. 2513 จึงเลิกจ้าง เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2514 ได้คิดบัญชีกันปรากฏว่าจำเลยค้างค่าจ้างโจทก์เป็นเงิน 33,494 บาท จึงขอให้จำเลยชำระเงินดังกล่าวพร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า จำเลยไม่เคยจ้างและตกลงจ่ายค่าตอบแทน และไม่ได้ตกลงเปิดบัญชีเดินสะพัดกัน ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม ทั้งฟ้องโจทก์ขาดอายุความแล้วด้วย

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 31,767 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะให้จำเลยชำระเงินให้โจทก์ 29,030 บาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ได้บรรยายฟ้องกล่าวถึงการที่จำเลยมาตกลงจ้างโจทก์ทำการบรรทุกมันสำปะหลังส่งถึงโรงงานจำเลย โดยกำหนดราคาให้ตามน้ำหนักของมันและระยะทางที่นำส่ง ได้มีการหักค่าบรรทุกไว้ตอนที่จะขายมัน เมื่อคิดบัญชีกันแล้วจำเลยเป็นหนี้โจทก์อยู่ ขอให้ใช้ให้ เช่นนี้ เป็นการบรรยายถึงสภาพของข้อตกลงสัญญาที่จะให้จำเลยรับผิดพอที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดีแล้ว ถือได้ว่าฟ้องโจทก์ได้แสดงโดยชัดแจ้งซึ่งสภาพแห่งข้อหาและข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาแล้ว ส่วนรายละเอียดอื่นเป็นข้อนำสืบต่อไปฟ้องโจทก์จึงไม่เคลือบคลุม

ศาลฎีกาฟังว่า จำเลยได้ตกลงจ้างโจทก์บรรทุกมันจริง ปัญหาว่า ได้มีบัญชีเดินสะพัดต่อกันหรือไม่ ก็ปรากฏว่ามีบัญชีต่อกันไว้และมีการตัดทอนบัญชีอันเกิดแก่กิจการระหว่างโจทก์และจำเลย ถือได้ว่าเป็นบัญชีเดินสะพัด อายุความย่อมมีกำหนด 10 ปี ฟ้องโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ได้ฟ้องขอให้จำเลยชำระเงินตามบัญชีหนี้สินที่จดลงบัญชีกันไว้ตามเอกสารที่อ้างอิง เป็นเงิน 33,494 บาท เมื่อศาลอุทธรณ์ได้ตรวจหลักฐานแล้ว และเห็นว่ามีจำนวนเงินที่เป็นหนี้กันอยู่จริง เพียง 29,030 บาทศาลอุทธรณ์ก็มีอำนาจพิพากษาให้โจทก์ได้รับตามจำนวนที่เป็นหนี้แท้จริงได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142 หาเป็นการนอกฟ้องนอกคำขอของโจทก์ดังที่จำเลยฎีกาไม่

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา