เดิมโจทก์ฟ้องนายปรุงเป็นจำเลยทางอาญาหาว่าขับรถยนต์ด้วยความประมาทชนเด็กชายบักชุ้นบุตรโจทก์ถึงแก่ความตาย ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า นายปรุงขับรถยนต์ชนเด็กชายบักชุ้นโดยความประมาทจริง พิพากษาให้จำคุกนายปรุง 1 ปี 6 เดือน เมื่อศาลชั้นต้นพิพากษาแล้วโจทก์จึงฟ้องจำเลยทั้งสองเรียกค่าเสียหายทางแพ่ง โดยเฉพาะนายสอาดจำเลยโจทก์อ้างว่าเป็นเจ้าของและผู้ควบคุมรถยนต์คันนั้นในเวลาเกิดเหตุ และได้จ้างหรือให้นายปรุงจำเลยผู้เป็นบุตรขับรถยนต์คันนั้น แต่เพราะคดีอาญานายปรุงจำเลยยังอุทธรณ์อยู่ โจทก์จึงขอถอนฟ้องไปเพื่อนำมาฟ้องใหม่ เมื่อคดีอาญาถึงที่สุด เพื่อมิให้คดีค้างศาล ศาลสั่งอนุญาตและจำหน่ายคดีแล้ว ครั้นเมื่อคดีอาญาถึงที่สุด โจทก์จึงฟ้องคดีนี้เรียกค่าเสียหาย

จำเลยให้การปฏิเสธต่อสู้คดี และว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยร่วมกันใช้ค่าเสียหาย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกา วินิจฉัยเรื่องอายุความว่า ในการเรียกร้องค่าเสียหายในฐานละเมิดจากผู้อื่นที่มิได้ร่วมในการกระทำผิดทางอาญา ต้องนับอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 448 วรรค 1 (อ้างฎีกาที่ 383/2497) โจทก์ฟ้องคดีนี้หลังจากเหตุเกิดเกินกว่า 1 ปีแม้โจทก์จะฟ้องจำเลยมาก่อน แต่ก็ได้ถอนฟ้องไปแล้ว จึงไม่เป็นเหตุให้อายุความสะดุดหยุดลง ฟ้องโจทก์เฉพาะจำเลยที่ 2 จึงขาดอายุความ ส่วนคดีสำหรับจำเลยที่ 1 นั้น สิทธิของโจทก์ที่จะฟ้องคดีมีกำหนดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 168 ตามความในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 51 คือ 10 ปีฟ้องโจทก์เฉพาะจำเลยที่ 1 จึงไม่ขาดอายุความ พิพากษาแก้ให้ยกฟ้องโจทก์เฉพาะจำเลยที่ 2 คงให้จำเลยที่ 1 ผู้เดียวรับผิดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่โจทก์ตามคำพิพากษาศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา