คดีทั้ง 6 สำนวนนี้ศาลชั้นต้นพิจารณาและพิพากษารวมกัน โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจแจ้งข้อความเท็จเกี่ยวกับความผิดอาญาต่อพนักงานสอบสวนอำเภอเมืองสมุทรสาคร ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 172, 173 และ 174 จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า นายบุญล้อมและนายเลี่ยมจำเลยได้ทำผิดจริงตามฟ้องโจทก์ จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 172, 173 และ 174 ให้ลงโทษในบทหนักตามมาตรา 174 วรรคท้าย สำหรับนายบุญล้อมจำเลยซึ่งเป็นต้นเรื่องผู้ไปแจ้งความเอง ให้จำคุกไว้ 6 เดือน ส่วนนายเลี่ยมจำเลยเพียงไปร่วมให้การเป็นพยานช่วยเหลือให้จำคุกไว้ 4 เดือน คำขอของโจทก์ที่ขอให้นับโทษนายบุญล้อมจำเลย แต่ละสำนวนติดต่อกันเห็นว่าโจทก์ทั้งห้าแยกฟ้องจำเลยมาเป็น 5 สำนวนในกรรมเดียวกันจึงไม่ควรแยกสำนวนเรียงลงโทษจำเลยและนับโทษต่อตามโจทก์ขอ โจทก์และจำเลยทั้ง 6 สำนวนอุทธรณ์ โดยโจทก์ 5 สำนวนแรกอุทธรณ์ขอให้ลงโทษนายบุญล้อมจำเลยให้หนักขึ้นและให้เรียงสำนวนลงโทษและนับโทษนายบุญล้อมจำเลยแต่ละสำนวนต่อกันด้วย ส่วนนายบุญล้อมและนายเลี่ยมจำเลยอุทธรณ์ว่าการกระทำของจำเลยไม่เป็นความผิดขอให้ยกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้ว พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นว่านายเลี่ยมจำเลยไม่ได้ทำผิดดังโจทก์ฟ้อง ให้ยกฟ้อง ส่วนโทษจำคุกนายบุญล้อมจำเลยให้รอการลงโทษไว้ใน 1 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 56 และให้ยกอุทธรณ์ในข้อที่ให้เรียงสำนวนลงโทษและนับโทษนายบุญล้อมจำเลยแต่ละสำนวนต่อกันนั้นเสีย ทั้งนี้ได้มีผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์นายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่า ควรยกฟ้องปล่อยตัวนายบุญล้อมไปเช่นเดียวกับนายเลี่ยมจำเลย และอนุญาตให้นายบุญล้อมจำเลยฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงได้ โจทก์ทั้ง 6 สำนวนฎีกาขอให้รอการลงโทษแก่นายบุญล้อมจำเลยและให้เรียงสำนวนลงโทษจำเลยด้วย กับขอให้ลงโทษนายเลี่ยมจำเลยดุจคำพิพากษาศาลชั้นต้น ส่วนนายบุญล้อมจำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้องโจทก์ทั้ง 4 สำนวนที่ฟ้องจำเลยเสีย ศาลฎีกาเห็นว่าคดีเฉพาะนายบุญล้อมจำเลย ข้อเท็จจริงน่าเชื่อว่าจำเลยทราบว่าจำเลยหมดสิทธิในที่เช่ารายนี้แล้ว การที่นายบุญล้อมจำเลยไปแจ้งความและให้การต่อพนักงานสอบสวนว่าจำเลยได้เช่าที่ดินราชพัสดุและใบเช่านี้สัญญายังไม่หมดอายุ พร้อมทั้งแจ้งว่าพวกโจทก์บุกรุกเข้าไปสั่งและควบคุมการก่อสร้างอาคารในที่ดินซึ่งอยู่ในความครอบครองของจำเลย เป็นการรบกวนการครอบครองโดยปกติสุขทำให้จำเลยเสียหาย จึงเป็นการแจ้งความเท็จในการไปแจ้งความกล่าวหาพวกโจทก์ในครั้งแรก จำเลยไม่ได้แจ้งว่าพวกโจทก์บุกรุกเข้าไปควบคุมคนงานให้ถอนเสาตอหม้อกับไม้หลักเขตที่ดินที่จำเลยปักเอาไว้จำเลยพึ่งมาเติมข้อกล่าวหานี้ขึ้นมาใหม่ในภายหลังเพื่อให้มีเหตุที่จะกล่าวหาพวกโจทก์ให้แน่นแฟ้นขึ้นเท่านั้นจึงเป็นเหตุผลอีกประการหนึ่งที่สนับสนุนให้เห็นว่าจำเลยไม่มีความบริสุทธิ์ใจในการไปแจ้งความกล่าวหาพวกโจทก์เป็นคดีนี้ฎีกาของนายบุญล้อมจำเลยฟังไม่ขึ้น ส่วนคดีนายเลี่ยมจำเลยศาลฎีกาเห็นว่าการที่นายเลี่ยมไปให้ถ้อยคำต่อพนักงานสอบสวนว่าเห็นนายดินโจทก์และบุคคลอื่น ๆ เข้าไปวางผังและควบคุมคนงานในที่ดินรายนี้ตลอดจนถอนเสาตอหม้อ น่าเชื่อว่าเป็นความจริงและนายเลี่ยมจำเลยมิได้ให้ถ้อยคำที่เป็นการยืนยันในข้อเท็จจริงแต่ประการใด เพราะจำเลยว่าจำเลยเข้าใจเอาเองเท่านั้น นายเลี่ยมจำเลยจึงไม่มีความผิด ส่วนฎีกาของโจทก์ 5 สำนวนแรกที่ขอให้เรียงสำนวนลงโทษนายบุญล้อมจำเลยนั้น เห็นว่านายบุญล้อมจำเลยทำผิดเป็นกรรมเดียวแต่โจทก์แต่ละคนแยกฟ้องจำเลยเป็น 5 สำนวน จึงแยกสำนวนลงโทษจำเลยเรียงไปแต่ละสำนวนมิได้ มิฉะนั้นก็จะกลายเป็นว่า จำเลยทำผิดเพียงครั้งเดียว แต่ถูกลงโทษในความผิดอันเดียวกันนั้นซ้ำกันหลาย ๆครั้งได้ ส่วนที่โจทก์ขอมิให้รอการลงโทษนายบุญล้อมจำเลยก็ปรากฏว่าเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงเพราะเป็นฎีกาที่ฎีกาในเรื่องดุลพินิจของศาล ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 พิพากษายืน ยกฎีกาโจทก์ทุกสำนวนและนายบุญล้อมจำเลย.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา