นายประกันทำสัญญาต่อน่าศาลรับประกันลูกณี่ต่อโจทย์เจ้าณี่ เพื่อไม่ให้ถูกยึดทรัพย์ว่า นายประกันยอมรับประกันทรัพย์ที่โจทย์ควรได้จากจำเลย ถ้าโจทย์ยึดทรัพย์ของจำเลยไม่ได้นายประกันยอมใช้แทน กำหนดจำนวนเงินกันไว้ ๔๐๐๐ บาท แลนายประกันกับโจทย์ได้ตกลงทำสัญญากันนั้นกันอีกฉบับหนึ่งว่า ถ้าจำเลยยักย้ายทรัพย์ โจทย์ยึดไม่ได้ นายประกันยอมรับใช้แทนจำเลยทั้งสิ้นตามจำนวนเงินที่โจทย์ควรได้ ภายหลังจำเลยเอารถยนต์ออกขายไป ๑ คัน เปนเงิน ๘๐๐ บาท ศาลจังหวัดนครศรีธรรมราชตัดสินว่า สัญญา ๒ ฉบับมีใจความใช้ได้ถึงกัน จึงคงมีใจความว่า ถ้าจำเลยไม่ได้ยักย้ายทรัพย์แล้วนายประกันก็ไม่ต้องรับผิดชอบ แลต้องรับผิดชอบฉะเพาะทรัพย์ที่ยักย้ายไปคือราคารถยนต์เท่านั้น

ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตัดสินว่าสัญญามีข้อความชัดเจนว่า ถ้าจำเลยยักย้ายทรัพย์ นายประกันยอมรับใช้ให้แก่โจทย์ทั้งสิ้น ไม่มีข้อยกเว้นจึงพิพากษาให้จำเลยต้องรับผิดชอบ

ฎีกาตัดสินว่า นายประกันไม่มีทางทูลเกล้าฯ ถวายฎีกา ให้ตัดสินไปเปนอย่างอื่นได้ ให้ยกฎีกาจำเลย ( นายประกัน ) เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา