คดีนี้โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยบรรทุกคนโดยสารเกินอัตราที่เจ้าพนักงานกำหนดไว้ให้และขับรถเร็วเกินขนาดเป็นเหตุให้รถตกถนนคนโดยสารตาย ๓ คน บาดเจ็บ ๙ คน

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่าจำเลยมิได้ขับรถเร็วเกินขนาด การที่รถตกถนนก็เพราะฝาลูกหมาก ตัวลูกหมากและสายห้ามล้อเสีย โดยไม่ใช่ความผิดของจำเลย แต่ฟังว่าจำเลยบรรทุกคนโดยสารเกินจริงจึงพิพากษาลงโทษจำเลยตามพ.ร.บ.รถยนตร์ ม.๓๕-๓๘ กฎเสนาบดีกระทรวงมหาดไทย พ.ศ.๒๔๗๓ ข้อ ๗ กระทรวงพาณิชย์และคมนาคม ข้อ ๘ ปรับ ๒๐ บาทข้อหาอื่นให้ยก

โจทก์ฎีกาว่าเมื่อศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยทำฝ่าฝืนกฎหมาย ข้อบังคับคำสั่งของเจ้าพนักงานจึงเป็นการประมาทตาม ม.๔๓(๓)

ศาลฎีกาตัดสินว่าฟ้องของโจทก์อ้างว่าจำเลยประมาทเพราะขับรถเร็วเกินกำหนดโจทก์มิได้ว่ากล่าวเพราะจำเลยบรรทุกคนเกินอัตรา และเมื่อศาลล่างทั้ง ๒ ฟังข้อเท็จจริงต้องกันมาว่าจำเลยไม่ได้ขับรถเร็วเกินกำหนด ศาลฎีกาก็ต้องถือตาม ส่วนข้อกฎหมายที่โจทก์ยกขึ้นมานั้น โจทก์มิได้ยกทุ่มเถียงมาแต่ศาลชั้นต้น แม้จะถือว่าได้ยกขึ้นในชั้นศาลอุทธรณ์ก็ไม่เป็นประโยชน์แก่คดีของโจทก์ จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา