โจทก์ฟ้องว่าเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ.๒๔๗๘ จำเลยเป็นคนต่างด้าวบังอาจเข้ามาในสยาม โดยมิได้แสดงตนต่อเจ้าพนักงานเพื่อรับเอกสารตาม พ.ร.บ.ขอให้ลงโทษ ฝ่ายจำเลยให้การปฏิเสธอ้างว่าเป็นคนไทยเกิดในสยาม

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าพะยานหลักฐานของโจทก์ยังไม่เพียงพอจะฟังได้ว่าจำเลยได้ผ่านเข้ามาในสยามตามฟ้องของโจทก์ ฉะนั้นปัญหาที่เถียงกันว่าจำเลยเป็นคนต่างด้วยหรือไม่จึงไม่สำคัญ เพราะคนต่างด้าวที่อยู่ในสยามก่อนใช้พ.ร.บ.คนเข้าเมืองโดยมิได้ออกไปนอกพระราชอาณาจักรสยามเลยนั้นไม่จำต้องขอรับใบอนุญาตถิ่นที่อยู่จากเจ้าพนักงาน ประการหนึ่งอายุความที่จะฟ้องร้องลงโทษตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมืองนั้นศาลฎีกาได้เคยวินิจฉัยไว้เป็นบันทัดฐานตามฎีกาที่ ๖๕๘/๒๔๗๙ ว่ามีอายุความ ๑ ปีเริ่มนับแต่วันที่จำเลยเข้ามาในสยาม จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา