คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักไม้ขอนสักไปเจ้าทรัพย์พร้อมด้วยเจ้าพนักงานจับจำเลยได้ในขณะกำลังเลื่อยไม้ของกลางอยู่ในป่าขอให้ลงโทษตาม ม.๒๙๓-๖๓

ทางพิจารณาคงได้ความแต่เพียงว่าจำเลยสมคบกันเลื้อยไม้อยู่ในป่าเป็นพิรุธว่าจำเลยรู้สึกว่าเป็นของร้ายถูกลักมา อันเข้าในลักษณความผิดฐานรับของโจร

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างทั้ง ๒ ว่าฟ้องว่าลักทรัพย์จะลงโทษฐานรับของโจรไม่ได้ ส่วนในฟ้องที่บรรยายความถึงข้อที่จับจำเลยได้ในขณะเลื่อยไม้ก็เป็นแต่เพียงข้อความประกอบ และถ้าหากโจทก์ประสงค์จะให้ลงโทษฐานรับของโจรด้วยแล้วก็ต้องพรรณามาด้วยว่าจำเลยรู้อยู่ว่าเป็นไม้ที่ได้มาจากการกระทำผิด และโจทก์ก็มิได้อ้างมาตรา ๓๒๑ ฐานรับของโจรมาด้วยให้ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา