ได้ความว่าระวางที่ น.กับ ต.ผู้ตายอยู่กินเปนผัวเมียกัน ช.ใช้ให้ น.จำเลยซึ่งเปนบุตรีนำเงินของ ช.ไปรับจำนองที่ดินแทน ช. แต่ น.ลงชื่อเปนผู้รับจำนองคนเดียว ภายหลังจึงจัดการโอนทะเบียนการจำนองเปนชื่อ ช.ให้ตรงกับความจริง โจทก์ซึ่งเปนผู้ควรได้รับมฤดกของ ต.ผู้ตายฟ้องให้ ช.น.รับผิดในเงินจำนองทั้งหมด และนำมาแบ่งเปนมฤดก

ศาลเดิมตัดสินให้เอาต้นเงินและดอกเบี้ยในการจำนองมาแบ่งเปนสมรสระวาง น.กับผู้ตาย ส่วนของผู้ตายให้แบ่งเปนมฤดก

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์กลับศาลเดิมว่าไม่ต้องเอาเงินที่รับจำนองมาแบ่งเปนสมรสระวาง น.กับผู้ตาย เพราะเปนเงินของ ช. ข้อที่โจทก์อ้างพระราชบัญญัติรัชกาลที่ ๔ ว่าด้วยทาษลูกหนี้ที่ ๑-๒ ซึ่งห้ามมิให้ลูกหนี้เถียงว่าเจ้าหนี้ในกรมธรรม์มิใช้เจ้าหนี้ และที่ว่าตามพระราชบัญญัติออกโฉนดที่ดินต้องมีใบมอบฉันทะนั้นก็บังคับฉะเพาะเจ้าของที่ดินจะโอนโฉนดที่ดินไปเท่านั้นหาได้บังคับทางเจ้าของเงินผู้รับจำนองไม่ จึงให้ยกฟ้องโจทก์เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา