โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจลักรถจักรยานยนต์ของจ่าสิบตำรวจสุรพลผู้เสียหาย โดยใช้ลูกกุญแจไขกุญแจรถซึ่งเป็นสิ่งกีดกั้นสำหรับคุ้มครองทรัพย์ ต่อมาจำเลยถูกจับได้พร้อมด้วยกุญแจของกลาง9 ดอก และอุปกรณ์รถอื่น ๆ ทั้งนี้จำเลยบังอาจลักรถดังกล่าวไปหรือมิฉนั้นก็รับไว้โดยรู้ว่าเป็นทรัพย์ที่ถูกลักมา ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(3), 357 และให้คืนหรือใช้ราคา9,370 บาทแก่ผู้เสียหาย ริบกุญแจของกลางและนับโทษจำเลยติดต่อกับคดีอื่น ๆ จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยลักรถจักรยานยนต์ผู้เสียหายโดยไขกุญแจรถที่ใส่ไว้อันถือว่าเป็นสิ่งกีดกั้นสำหรับคุ้มครองทรัพย์เข้าลักษณะความผิดฐานลักทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(3)พิพากษาจำคุกจำเลยไว้มีกำหนด 4 ปี ให้คืนหรือใช้ราคาแก่ผู้เสียหายริบของกลาง และนับโทษต่อจากคดีแดงที่ 233, 318 และ 412/2510ยกข้อหาฐานรับของโจร จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงยืนตามศาลชั้นต้นแต่วินิจฉัยว่ากุญแจรถจักรยานยนต์ที่ใส่ไว้นั้นไม่ใช่สิ่งกีดกั้นสำหรับคุ้มครองทรัพย์ กรณีจึงไม่เข้าเกณฑ์ความผิดตามมาตรา 335(3) คงเป็นความผิดฐานลักทรัพย์ตามมาตรา 334 พิพากษาแก้ให้จำคุกจำเลยมีกำหนด 3 ปีคำรับสารภาพในชั้นสอบสวนมีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้หนึ่งในสามตามมาตรา 78 คงจำคุกไว้มีกำหนด 2 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามศาลชั้นต้น โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามมาตรา 335(3) ศาลฎีกาวินิจฉัยว่ากุญแจที่ใส่รถจักรยานยนต์มิใช่สิ่งกีดกั้นสำหรับคุ้มครองบุคคลหรือทรัพย์ เพราะกุญแจรถไม่มีลักษณะเป็นสิ่งกีดกั้นเหมือนเช่นรั้วหรือลูกกรงหน้าต่าง ประตูบ้าน ทั้งการไขกุญแจก็หาใช่เป็นการทำอันตรายแก่กุญแจไม่ กรณีไม่เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(3) พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา