คดีนี้โจทก์ฟ้องว่านาพิพาทเป็นของโจทก์ โดยพ่อตายกให้เมื่อ 20 ปีมานี้ ต่อมาจำเลยได้นำเจ้าพนักงานที่ดินไปทำการรังวัดโดยไม่มีอำนาจ และอ้างว่าเป็นของจำเลยขอให้ศาลพิพากษาว่านาที่พิพาทเป็นของโจทก์ห้ามจำเลยและบริวารเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยให้การว่านาที่พิพาทเดิมเป็นของมารดาจำเลย กว้าง 2 เส้น10 วา ยาว 3 เส้น จำเลยได้รับมรดกมา 8 ปีแล้ว

ก่อนนัดสืบพยานโจทก์ ทนายจำเลยแถลงรับว่าที่พิพาทนั้นปรากฏตามแผนที่ท้ายฟ้อง เฉพาะที่จำเลยต่อสู้นั้นคือที่ดินส่วนที่กว้าง 2 เส้น 7 วา ทั้งด้านเหนือและด้านใต้

ศาลชั้นต้นฟังว่านาที่พิพาทเป็นของจำเลย พิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาทั้งปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามคำแถลงและคำให้การของจำเลยในรายงานกระบวนพิจารณา ที่นาที่พิพาทมิได้พิพาทกันทั้งแปลงราคา 5,100 บาท เท่าที่โจทก์ฟ้องคงพิพาทกันไม่ถึงกึ่งหนึ่งของที่ที่โจทก์ฟ้องทั้งหมด แม้ศาลชั้นต้นจะไม่ให้คู่ความตีราคาที่พิพาทใหม่ก็พอกำหนดราคาได้ว่าที่พิพาทมีราคาไม่เกินห้าพันบาท ฉะนั้น เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นว่านาพิพาทเป็นนาจำเลยมีสิทธิครอบครอง โจทก์จึงฎีกาคัดค้านในข้อเท็จจริงไม่ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ส่วนฎีกาที่โจทก์ยกขึ้นเป็นข้อกฎหมายว่าจำเลยเบิกความนอกคำให้การ จำเลยให้การไว้ว่าได้ครอบครองนาที่พิพาทมาทุกปี แต่เบิกความไปอีกอย่างหนึ่งเป็นทำนองว่าคำเบิกความของจำเลยศาลไม่ควรรับฟังนั้น เห็นว่าจำเลยให้การว่าจำเลยครอบครองนาของจำเลยมาทุกปี ซึ่งมีความหมายเท่ากับว่าจำเลยไม่ได้ละทิ้ง จำเลยเบิกความระหว่างไปทำไร่ปอที่อำเภอสังขะ 3 ปีนั้นได้ให้นายเพ็งพี่ชายจำเลยทำนาพิพาทแทนว่าก็มีความหมายเท่ากับว่าจำเลยไม่ได้ละทิ้งนาพิพาทเช่นเดียวกัน จึงไม่เป็นการสืบนอกคำให้การดังที่ฎีกา

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา