ได้ความว่าจำเลยเอาฝิ่นเข้าไปขายในร้านสูบฝิ่นเจ้าพนักงานตำรวจจับจำเลยได้ในร้านจำหน่ายฝิ่นนั้นพร้อมด้วยฝิ่นโจทก์จึงฟ้องว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ. ฝิ่น ๒๔๗๒ ม. ๕๓, ๖๙, ๖๘

ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าเจ้าพนักงานจับฝิ่นของกลางได้จากจำเลยจริง แต่ไม่ปรากฏว่าฝิ่นนั้นเป็นฝิ่นเถื่อน จริงอยู่ตามกฎหมายถึงฝิ่นที่จำเลยมีไม่ใช่ฝิ่นเถื่อนจำเลยก็อาจมีความผิดได้เช่นพาฝิ่นออกนอกร้านเป็นต้น ในคดีนี้จำเลยมีฝิ่นอยู่ในร้านจำหน่ายฝิ่นอาจเป็นฝิ่นที่จำเลยซื้อสูบก็ได้ เมื่อไม่ได้ความว่าฝิ่นนั้นเป็นฝิ่นเถื่อนหรือเป็นฝิ่นมาจากโรงฝิ่นอื่น จึงลงโทษจำเลยไม่ได้

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตและจับฝิ่นได้จากจำเลยซึ่งเป็นผิดตาม ม. ๘ และต้องลงโทษตาม ม. ๕๓ ข้อ ๑ เมื่อทางพิจารณาได้ความว่าเจ้าพนักงานจับฝิ่นของกลางได้จากจำเลยจริงและฝิ่นนั้นไม่ใช่ฝิ่นในร้านซึ่งได้รับอนุญาตดังฟ้องไม่จำต้องปรากฏว่าฝิ่นนั้นเป็นฝิ่นเถื่อน อนึ่งแม้โจทก์จะไม่ได้อ้าง ม. ๘ ขึ้นมาแต่โจทก์ได้บรรยายในฟ้องแล้วว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตขอให้ลงโทษตาม ม. ๕๓ ซึ่งเป็นบทกำหนดโทษในเรื่องนั้น จึงลงโทษได้ จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ ให้ลงโทษจำเลยตาม ม. ๕๓, ๖๘ ตามศาลเดิม

้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา