คดีทั้งสองสำนวนนี้ ศาลชั้นต้นสั่งรวมพิจารณา โดยคำฟ้องของโจทก์บรรยายข้อหาอย่างเดียวกันว่า จำเลยทั้งสองร่วมกันเลียนเครื่องหมายการค้าของนายเล่งไฮ้ซึ่งได้จดทะเบียนเครื่องหมายการค้าไว้แล้วใช้ประทับลงในสินค้าเสื้อกางเกงสำเร็จรูปของจำเลย โดยจำเลยทั้งสองร่วมกันนำตราเครื่องหมายการค้ารูปลักษณะคนขี่ควายดังกล่าวประทับลงบนสินค้าของจำเลยที่ 1 และ จำเลยที่ 1 ร่วมกับจำเลยที่ 2ซึ่งประกอบการค้าปลีกเสื้อผ้ากางเกงสำเร็จรูป ได้ขายและเสนอขายสินค้าดังกล่าวแก่โจทก์และประชาชน โดยหลอกลวงให้หลงเชื่อว่าเป็นสินค้าที่มีเครื่องหมายการค้าของนายเล่งไฮ้โดยเจตนาให้ผู้อื่นหลงเชื่อในคุณภาพและแหล่งกำเนิดว่าเป็นสินค้าที่ผลิตจากนายเล่งไฮ้ทำให้โจทก์ นายเล่งไฮ้ และประชาชนเสียหาย ขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ทั้งสองสำนวนฎีกา ซึ่งศาลชั้นต้นสั่งรับเฉพาะในข้อกฎหมายที่ว่า โจทก์เป็นผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 2(4) ในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 272, 274และพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. 2504 มาตรา 45 หรือไม่

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาและศาลฎีกาต้องฟังปรากฏว่าโจทก์ซื้อเสื้อผ้าจากจำเลยเพราะเห็นว่าราคาถูก มิใช่เพราะถูกจำเลยหลอกลวงโจทก์ไม่ใช่ผู้เสียหาย จึงไม่มีอำนาจฟ้อง พิพากษายืนยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา