โจทก์ฟ้องว่านายบุญธรรม ไทยกล้า ได้นำยาเส้นจำนวน 250 มัดราคา 27,500 บาท ไปฝากโกดังเก็บยาเส้นของจำเลย ต่อมาจำเลยบอกว่าได้ขายยาเส้นดังกล่าวไปหมดและเงินยังไม่มีจ่าย ต่อมาผู้เสียหายได้ไปทวงถามเงินค่ายาเส้นจากจำเลย ๆ ปฏิเสธไม่รับรู้ในการฝากยาเส้น และไม่ยอมจ่ายเงินให้นายบุญธรรม นายบุญธรรมจึงรู้ว่าจำเลยมีเจตนาเบียดบังยักยอกเอาเงินค่าขายยาเส้นไปเป็นประโยชน์ส่วนตัวโดยทุจริต ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 352

จำเลยให้การปฏิเสธ

นายบุญธรรมผู้เสียหายขอเข้าเป็นโจทก์ร่วม ศาลอนุญาต

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตามมาตรา 352 จำคุก 6 เดือนให้คืนหรือใช้ราคาทรัพย์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ยกฟ้อง

โจทก์ร่วมฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยได้รับฝากยาเส้นจำนวน 250 มัดไว้จากผู้เสียหาย และต่อมาได้เอายาเส้นนั้นไปขายจริงแต่คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีเจตนาทุจริตยักยอกเอาเงินค่ายาเส้นไว้เป็นประโยชน์ส่วนตัว โจทก์มิได้ฟ้องว่าจำเลยยักยอกยาเส้นของผู้เสียหายไปเป็นประโยชน์ส่วนตัว และทางพิจารณาผู้เสียหายเบิกความว่า เมื่อสอบถามจำเลย ๆ บอกว่าได้ขายยาเส้นที่ฝากไว้หมดแล้วจำเลยขอคิดเงินให้มัดละ 95 บาทผู้เสียหายก็ยอมตกลง จำเลยบอกว่าเงินยังไม่มีแต่ภายใน 7 วันจะเอาไปให้ ผู้เสียหายก็ยอม ต่อมาผู้เสียหายไปทวงถามอีกหลายคราว จำเลยก็ไม่ชำระให้ ผู้เสียหายจึงไปแจ้งความขอให้ดำเนินคดี เห็นได้ว่าผู้เสียหายได้ยอมตกลงรับเงินค่ายาเส้น 250 มัด ๆ ละ 95 บาทจากจำเลยแล้ว และยังยอมให้จำเลยผัดชำระเงินด้วยเมื่อต่อมาจำเลยยังมิได้ชำระ ก็เป็นเรื่องที่จะต้องไปฟ้องร้องกันในทางแพ่ง การที่จำเลยยังไม่มีเงินค่ายาเส้นชำระให้ไม่เป็นผิดทางอาญาฐานยักยอกดังฟ้อง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา