คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานขับขี่รถยนต์โดยประมาท เป็นเหตุให้ทรัพย์สินของผู้อื่นเสียหายแล้วหลบหนีไม่แสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 43(4), 78, 157, 160 ระหว่างพิจารณาคดีของศาลชั้นต้น ผู้ร้องยื่นคำร้องขอเข้าร่วมเป็นโจทก์ อ้างว่าเป็นเจ้าของรถยนต์ซึ่งถูกรถชนเสียหายในดคีนี้

ศาลชั้นต้นเห็นว่าความผิดตามที่โจทก์ฟ้องเป็นความผิดต่อเจ้าพนักงานของรัฐ ผู้ร้องเข้าร่วมเป็นโจทก์ไม่ได้ จึงสั่งยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้ว่าผู้ร้องจะเป็นเจ้าของรถที่เสียหายเพราะถูกรถที่จำเลยขับชนก็ตาม แต่ผู้ร้องมิใช่ผู้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการกระทำความผิดของจำเลยตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกที่โจทก์ฟ้อง อันเป็นความผิดเกี่ยวกับรัฐ ผู้ร้องจึงมิใช่ผู้เสียหายที่จะมีสิทธิขอเข้าร่วมเป็นโจทก์กับพนักงานอัยการ

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา