คดีนี้สืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นสั่งรับอุทธรณ์ โจทก์นำส่งสำเนาอุทธรณ์ให้จำเลยไม่ได้ แล้วไม่แถลงภายใน 7 วัน นับแต่วันที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งกำหนดไว้ศาลชั้นต้นจึงส่งสำนวนมาให้ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิจารณาสั่ง

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 สั่งให้จำหน่ายคดีเสียจากสารบบความ

โจทก์ ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาโจทก์ว่าศาลอุทธรณ์มีคำสั่งจำหน่ายคดีโจทก์ชอบหรือไม่ โจทก์ฎีกาว่าโจทก์ยื่นอุทธรณ์ได้วางเงินค่าพาหนะและค่าป่วยการเพื่อให้เจ้าหน้าที่นำส่งสำเนาฟ้องอุทธรณ์ให้จำเลยไม่ได้ก็ไม่ได้แจ้งให้โจทก์ทราบ โจทก์จึงไม่อาจทราบได้ว่า เจ้าหน้าที่ส่งสำเนาฟ้องอุทธรณ์ให้จำเลยได้หรือไม่ กำหนดเวลาที่ศาลชั้นต้นให้โจทก์แถลงภายใน 7 วัน จึงยังไม่เกิดขึ้น พิเคราะห์แล้ว เห็นว่าโจทก์ได้ยื่นอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งในวันเดียวกันว่ารับเป็นอุทธรณ์ สำเนาให้จำเลยแก้ ให้โจทก์นำส่งสำเนาใน 7 วันส่งไม่ได้ให้แถลงใน 7 วัน นับแต่วันส่งไม่ได้ มิฉะนั้นจะถือว่าทิ้งฟ้องอุทธรณ์ ถือว่าโจทก์ได้ทราบคำสั่งในวันนั้นแล้วเมื่อไม่แถลงให้ศาลทราบว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไปภายในกำหนด 7 วัน นับแต่วันส่งไม่ได้จึงถือว่าโจทก์ทิ้งฟ้องอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 174 (2)ประกอบกับมาตรา 246 แม้โจทก์จะได้วางเงินค่าพาหนะและค่าป่วยการในการนำส่งสำเนาอุทธรณ์ล่วงหน้าก็ไม่ทำให้โจทก์หมดหน้าที่ที่จะต้องจัดการนำส่งสำเนาตามคำสั่งของศาลชั้นต้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา