โจทก์ฟ้องจำเลยในข้อหาเบิกความเท็จ โดยกล่าวหาว่า จำเลยได้เบิกความในการพิจารณาคดีศาลแพ่งหมายเลขดำที่ 168/2510 ในชั้นไต่สวนคำร้องขอให้ยึดทรัพย์จำเลยที่ 1 (โจทก์ในคดีนี้) ว่าจำเลยยักย้ายทรัพย์ไปเสียที่อื่น เซ้งร้านให้คนอื่น และไม่มีทรัพย์ที่อื่นอีกซึ่งเป็นความเท็จในข้อสำคัญแห่งคดี เป็นเหตุให้ศาลแพ่งมีคำสั่งให้ยึดทรัพย์โจทก์ไว้ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 177 ศาลชั้นต้นสั่งงดการไต่สวนมูลฟ้อง แล้ววินิจฉัยว่า คำเบิกความของจำเลยในชั้นไต่สวนคำร้องขอให้ยึดทรัพย์ไว้ก่อนพิพากษานั้น มิใช่เป็นเรื่องเบิกความในข้อหาที่ฟ้องร้องกันว่ามิใช่เป็นการเบิกความในข้อสำคัญแห่งคดี ทั้งในฟ้องโจทก์ก็เพียงแต่อ้างข้อความซึ่งหาว่าเป็นความเท็จ แต่มิได้บรรยายว่าความจริงเป็นอย่างไร เป็นฟ้องที่ไม่ชอบตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) พิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า โจทก์มิได้บรรยายฟ้อง ทั้งไม่อาจเข้าใจได้ว่าความจริงเป็นอย่างไร จึงไม่เป็นฟ้องที่บรรยายการกระทำเท่าที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 158(5) พิพากษายืน โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาพิเคราะห์ฟ้องโจทก์แล้วเห็นว่า คำเบิกความของจำเลยซึ่งเป็นเหตุให้ศาลแพ่งมีคำสั่งให้ยึดทรัพย์โจทก์ในคดีนี้ไว้ก่อนพิพากษานั้นเป็นความเท็จในข้อสำคัญแห่งคดีและเป็นที่เข้าใจได้ว่าข้อความที่โจทก์อ้างมาในฟ้องเป็นความเท็จ ไม่จำต้องกล่าวย้ำมาอีกครั้งหนึ่งว่า ความจริงมิได้เป็นดังที่จำเลยเบิกความ เพราะเป็นที่เข้าใจอยู่แล้ว ฟ้องโจทก์ว่าเป็นฟ้องที่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการพิจารณาคดีต่อไปตามกระบวนความ.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา