โจทก์ฟ้องว่า เมื่อประมาณปี 2516 ตลอดมาจนถึงวันที่3 มีนาคม 2536 เวลากลางวัน จำเลยซึ่งเป็นคนต่างด้าวเชื้อชาติลาว สัญชาติลาว อยู่ในราชอาณาจักรที่กิ่งอำเภอบ่อเกลือและตำบลศรีภูมิ อำเภอท่าวังผา จังหวัดน่าน โดยไม่ได้รับอนุญาต เหตุเกิดที่กิ่งอำเภอบ่อเกลือ และตำบลศรีภูมิอำเภอท่าวังผา จังหวัดน่าน ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 มาตรา 81

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 มาตรา 81 จำเลยอายุไม่เกิน 17 ปีลดมาตราส่วนโทษลงกึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 75 คงจำคุก 1 ปี จำเลยให้การรับสารภาพ ลดโทษให้กึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 6 เดือน

จำเลยอุทธรณ์ว่า จำเลยเป็นคนไทยมิได้กระทำผิด แต่รับสารภาพเพราะไม่เข้าใจคำฟ้อง ขอให้ยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษาแก้เป็นว่า ให้รอการลงโทษจำเลยไว้มีกำหนด 2 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 56 นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาตามฎีกาจำเลยว่า จำเลยเป็นคนไทยจำเลยไม่รู้ภาษาไทยเพียงพอ ขณะศาลชั้นต้นสอบคำให้การจำเลยจำเลยไม่มีล่ามช่วยแปลนั้น เห็นว่า ศาลชั้นต้นได้ไต่สวนปัญหานี้ตามคำสั่งของศาลฎีกาแล้ว ปรากฏว่าจำเลยสามารถพูดและเข้าใจภาษาไทย สามารถตอบคำถามทนายจำเลย โจทก์และศาลเป็นภาษาไทยโดยมิต้องใช้ล่ามแปล เชื่อได้ว่าจำเลยให้การรับสารภาพโดยเข้าใจสภาพแห่งข้อหาและคำฟ้องแล้ว กระบวนพิจารณา ที่ศาลชั้นต้นสอบคำให้การจำเลย จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นบันทึกคำให้การจำเลยไว้จึงเป็นกระบวนพิจารณาที่ชอบ ไม่มีเหตุที่ศาลฎีกาจะให้ดำเนินกระบวนพิจารณาใหม่ส่วนข้อที่จำเลยอ้างว่าเป็นคนมีสัญชาติไทย จำเลยก็อาจพิสูจน์สัญชาติได้ตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 มาตรา 57

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา