ได้ความว่าเจ้าพนักงานสืบทราบว่าจำเลยได้ลักเล่นพะนันหวย ก.ข.กัน จึงส่งคนเป็นสายเข้าไปแทงหวยที่ร้าน บ.จำเลย ๆ รับสตางค์ไว้แล้วเซียนโพยให้แลบอกว่าหวยจะออกตอนบ่าย ๔ โมงเมื่อถูกจะรับใช้หนึ่งสตางค์ต่อยี่สิบแปดสตางค์ให้มาคอยฟัง เจ้าพนักงานส่งคนอื่นเป็นสายอีก บ.จำเลยก็เขียนโพยให้เช่นเดียวกัน ขณะนั้น ย.จำเลยมาแทงหวยที่ร้าน บ.จำเลย ๆ รับสตางค์ไว้แลเซียนโพยให้เช่นเดียวกันอีก ก็พอดีถูกเจ้าพนักงานจับตัวได้ พร้อมด้วยสมุดบัญชีรับแทงหวย

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าโจทก์ไม่มีพะยานมาสืบว่า ใครเป็นผู้ออกหวย โดยวิธีใด แลใครเป็นผู้ถูกหวยบ้าง จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาเห็นว่า บ.จำเลยได้เป็นขุนบาลออกหวย ก.ข.พะนันเอาทรัพย์กัน โดยมีการรับใช้และกินเมื่อหวยถูกและผิด แม้หวยจะยังไม่ทันออก บ.จำเลยก็ต้องมีผิดฐานเล่นการพะนันตามกฎหมาย พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ให้ปรับจำเลยตามมาตรา ๙ แห่ง พ.ร.บ.การพะนัน พ.ศ.๒๔๗๓

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา