โจทก์ฟ้องว่า จำเลยว่าจ้างโจทก์ก่อสร้างปรับปรุงขยายการประปาแม่สอด เป็นเงิน 12,499,000 บาท มีข้อสัญญาว่าหากส่งมอบงานล่าช้ายอมให้จำเลยปรับวันละ 6,250 บาท เมื่อโจทก์ลงมือทำงานเกิดภาวะขาดแคลนปูนซิเมนต์การทำงานของโจทก์จึงล่าช้า ต่อมาเกิดพายุฝนตกหนัก ทำให้น้ำป่าพัดสะพานพังการขนส่งอุปกรณ์และวัสดุก่อสร้างต้องหยุดชะงัก ต่อมาในปีนั้นฝนตกมากกว่าปกติทุกปีทำให้ระดับน้ำในแม่น้ำสูงขึ้น งานส่วนที่โจทก์ต้องทำในแม่น้ำจึงล่าช้าไป โจทก์ขอต่ออายุสัญญาไปอีก 7 เดือน โจทก์เพิกเฉย จำเลยทำงานเสร็จและขอเบิกค่าจ้างจำเลยหักค่าภาษีเงินได้และค่าปรับไว้เป็นเงิน 1,274,396.56 บาท แล้วลดค่าปรับให้โจทก์เพียง 10 วัน เป็นเงิน 62,500 บาท คงปรับโจทก์1,031,250 บาทไม่คืนให้ ขอให้บังคับจำเลยคืนเงินจำนวนดังกล่าวพร้อมดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า ปูนซิเมนต์มีจำหน่ายพอเพียง มิใช่เหตุสุดวิสัยกรณีน้ำพัดสะพานพังแขวงการทางตากได้จัดการแก้ไขทำทางเบี่ยงให้รถแล่นผ่านได้ภายใน 10 วัน จำเลยจึงต่ออายุสัญญาให้โจทก์เพียง 10 วัน สำหรับระดับน้ำในแม่น้ำที่ว่าสูงกว่าปกตินั้นเป็นเหตุการณ์ที่เป็นไปตามปกติธรรมชาติ โจทก์สามารถเล็งเห็นล่วงหน้าอยู่แล้ว มิใช่เหตุสุดวิสัย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้จำเลยคืนเงินค่าปรับตามฟ้องแก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า กรณีที่น้ำป่าพัดสะพานพังนั้นถือได้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัยตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 8 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เพราะเป็นเหตุใดๆ อันจะเกิดจะให้ผลพิบัติโดยไม่มีใครอาจจะป้องกันได้ส่วนกรณีระดับน้ำในแม่น้ำเมยสูงขึ้นผิดปกติทำให้โจทก์ไม่สามารถสร้างบ่อชักน้ำและวางท่อ เอ.พี.ไอ ได้ทันกำหนด เป็นเหตุให้งานล่าช้านั้นเห็นว่า เหตุที่เกิดตามธรรมดาโลก เช่น น้ำท่วม หรือระดับน้ำในแม่น้ำสูงขึ้น ถ้าเป็นสิ่งที่เป็นไปตามปกติตามฤดูกาลโดยระดับน้ำในแม่น้ำเมยในหน้าฝนจะสูงขึ้นเช่นนี้ทุกปี ถือไม่ได้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัย

พิพากษากลับ ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา