โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบุกรุกแผ้วถางป่าและที่ดินซึ่งทางราชการสงวนไว้เพื่อสาธารณประโยชน์ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 54, 55, 72 ตรี แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2503 มาตรา 11, 16 ประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา 9, 108 และให้จำเลยออกจากที่ดินด้วย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง ให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 72 ตรี แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2503 ซึ่งเป็นบทหนักที่สุดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90 ปรับจำเลย 900 บาท ลดตามมาตรา 78 ให้หนึ่งในสาม คงปรับ 600 บาท

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้ปรับจำเลย 300 บาท ลดโทษหนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงปรับ 200 บาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ฟังว่า ที่พิพาทเป็นที่รกร้างว่างเปล่า ซึ่งทางราชการได้ขึ้นทะเบียนไว้สำหรับให้ราษฎรใช้ประโยชน์ร่วมกัน จำเลยบุกรุกเข้าแผ้วถางป่าและยึดถือครอบครองเพื่อทำไร่ทำสวนโดยไม่ได้รับอนุญาต แม้การขึ้นทะเบียนที่ดินนั้นจะได้กระทำไปโดยถูกต้องครบถ้วนหรือไม่ จำเลยก็ย่อมต้องมีความผิดตามโจทก์ฟ้อง เพราะที่พิพาทเป็นป่า ซึ่งตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 4(1) นิยามความหมายของคำว่าป่าไว้ว่า เป็นที่ดินที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมายที่ดิน พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา