ก.ได้กู้เงินโจทย์ไปโดยมอบโฉนดให้ไว้เปนประกัน สามี ก.ตาย กได้ไปขอโฉนดต่อโจทย์มาโอนรับมฤดกสามี เพื่อจะโอนใช้หนี้ให้โจทย์ภายหลัง เมื่อจัดการโอนมาเปนชื่อ ก.แล้ว ก.กับโจทย์ได้ไปหาเจ้าพนักงานทะเบียนเพื่อจัดการโอนให้โจทย์ แต่เจ้าพนักงานยังไม่ว่างจึงยังไม่ได้โอน ต่อมา ก.ได้โอนขายให้ ย.โจทย์ทราบได้ไปคัดค้านต่อหอทะเบียน ก.ก็รับว่ายังเปนหนี้โจทย์อยู่ แต่ร้องขอให้โอนกันเสียก่อนแล้วจะนำเงินไปใช้ให้โจทย์ที่บ้าน ได้ความดังนี้ โจทย์จึงฟ้องขอให้ลงโทษ ก.ย. จำเลยฐานฉ้อโกงตามมาตรา ๓๐๖-๓๐๘-๓๐๙-๖๓-๖๕ กับให้ใช้เงิน ๑๓๘๐ บาท

ศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ ก.ใช้เงิน ๑๓๘๐ บาท ให้โจทย์ในทางแพ่ง แต่เห็นว่าไม่เปนความในทางอาญา

โจทย์ฎีกาขอให้ลงโทษทางอาญา

ฎีกาตัดสินว่า พฤติการณ์เพียงเท่านี้โจทย์จะฟ้อง ก.เปนคดีฉ้อโกงยังไม่ได้ การที่ ก.ไปขอโฉนดมานั้นไม่มีเจตนาทุจริต ที่ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยทั้ง ๒ ไม่มีความผิดทางอาญานั้นชอบแล้ว

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา