คดีนี้ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าที่พิพาทที่จำเลยจอดแพอยู่นั้นเป็นที่อยุ่นอกเขตต์โฉนดของโจทก์แลเป็ที่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน ม.๑๓๐๔ จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้นให้ยกฟ้องโจทก์ที่ขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาทโดยโจทก์อ้างว่าเป็นที่โจทก์ปกครองมาช้านานนั้น

โจทก์ฎีกาว่าที่รุกร้างว่าเปล่าอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินตามมาตรา ๑๓๐๔ อนุมาตรา ๑ โจทก์มีสิทธิเข้ายึดถือปกครองได้ตามมาตรา ๑๓๓๔

ศาลฎีกาเห็นว่าคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ไม่ได้ชี้ให้ชัดว่าเป็นที่สาธารณสมบัติตามอนุมาตรา ๑ ซึ่งเป็นที่รกร้างว่างเปล่าแล้วก็เป็นปัญหากฎหมายดั่งโจทก์ฎีกามา แต่เห็นว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยยืนตามศาลล่างว่าที่พิพาทเป็นทางสาธารณประโยชน์ตามอนุมาตรา ๒ ฉะนั้นข้อเท็จจริงที่โจทก์อ้างในฎีกาเพื่อให้วินิจฉัยข้อกฎหมาย จึงไม่ใช่ข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ฟังมา จึงไม่รับฎีกาโจทก์ไว้วินิจฉัยให้ยกฎีกา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา