คดีนี้โจทก์ฟ้องทั้งความแพ่งและอาญา และศาลได้พิพากษารวมกันมา ศาลชั้นต้นแลศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยที่ ๑ และที่ ๒ ตาม ม.๓๐๔ ส่วนคดีแพ่งให้โจทก์ชนะคดี ให้ทำลายการโอนที่ดินระหว่างจำเลย ให้ที่ตกเป็นสิทธิแก่โจทก์ ในชั้นฎีกาศาลฎีกาแยกตัดสินคดีส่วนอาญาไปก่อนแล้ว ตัดสินยกฟ้องโจทก์โดยเห็นว่าคำพรรณาฟ้องของโจทก์ไม่มีมูลเป็นความผิดทางอาญา บัดนี้ศาลฎีกาได้ทำการพิจารณาพิพากษาคดีส่วนแพ่ง

ศาลฎีกาตัดสินว่าที่จำเลยฎีกาว่าโจทก์ยื่นคำร้องขอถอนคดีระหว่างอุทธรณ์ แต่ศาลอุทธรณ์ไม่อนุญาตเป็นการมิชอบนั้น ได้ความว่าคำขอถอนอุทธรณ์ได้ส่งทางไปรษณีย์ ฉะนั้นตาม ม.๖๙ แห่งประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ศาลจะรับคำคู่ความเช่นนี้ไว้วินิจฉัยมิได้ฎีกาของจำเลยอีกข้อหนึ่งกล่าวว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องคดีนี้ เพราะที่พิพาทมีชื่อนายลิ่มเฮงสุนในใบเหยีบย่ำ โจทก์ไม่มีสิทธินำพะยานมาสืบลบล้างว่าที่รายพิพาทไม่ใช่ของนายลิ่มเฮงสุน เห็นว่าใบเหยียบย่ำไม่ใช่หนังสือสำคัญแห่งกรรมสิทธิหรือนอกจากเป็นพะยานว่าผู้มีชื่อในใบเหยียบย่ำมาจองที่รายนั้นเมื่อใดฉะนั้นที่ศาลล่างฟังว่าโจทก์มีสิทธิในที่รายพิพาทและเป็นผู้มีอำนาจฟ้องได้นั้นไม่เป็นการขัดต่อกฎหมาย ส่วนข้อที่ว่าศาลใช้เอกสารที่ยื่นลับหลังจำเลยเป็นพะยาน และไม่ใช้เอกสารที่ยื่นต่อหน้าโจทก์ จึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย เห็นว่าจำเลยไม่ระบุว่าเอกสารที่กล่าวนี้เป็นเอกสารฉะบับไหน ฎีกาข้อนี้จึงไม่ชอบด้วยประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๒๕-๒๔๗ ส่วนข้อที่ว่าเมื่อศาลฟังว่าไม่มีการปลอมหนังสือก็ต้องถือว่าการซื้อขายนั้นบริสุทธิเห็นว่าฎีกาข้อนี้ไม่มีเหตุผลใดอ้างอิงเลยจึงไม่เป็นสาระ

ส่วนข้อที่คัดค้านว่าผู้พิพากษาที่เรียงคำพิพากษาไม่ได้นั่งฟังการพิจารณานั้น ปัญหาข้อนี้จำเลยไม่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวในฟ้องอุทธรณ์ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๒๒๕ ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย จึงพิพากษายืนตามศาลล่างในส่วนแพ่ง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา