โจทก์ฟ้องมีข้อความว่า โจทก์เป็นเจ้าของห้องแถวซึ่งจำเลยเช่าอยู่ 1 ห้อง โดยโจทก์ซื้อมาจากนายหงิ่น ศิริศักดิ์ จำเลยเช่าห้องนี้เพื่อการค้าก่อนโจทก์ซื้อ โจทก์ประสงค์จะเข้าอยู่เอง ได้บอกกล่าวให้จำเลยออกไปแล้ว จำเลยก็ไม่ยอม ขอให้ศาลบังคับและเรียกค่าเสียหายเดือนละ 200 บาทจนกว่าจะออก

จำเลยให้การว่า จำเลยได้เช่าห้องจากนายหงิ่นตั้งแต่วันที่ 1 พฤษภาคม 2497 มีกำหนด 10 ปี โดยได้ออกเงินค่าสร้างห้องเป็นจำนวน 5,000 บาท จำเลยยินดีชำระค่าเช่าเสมอแต่นายหงิ่นไม่ยอมรับนายหงิ่นกับโจทก์เป็นพี่น้องกันสมคบกันโดยไม่สุจริตเพื่อขับไล่จำเลยโจทก์ทราบดีว่าห้องพิพาทมีสัญญาเช่าผูกพันอยู่ โจทก์ต้องผูกพันให้จำเลยเช่าต่อไป

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่า สัญญาเช่าระหว่างจำเลยกับนายหงิ่นเป็นสัญญาต่างตอบแทน มิใช่สัญญาเช่าธรรมดา ย่อมมีผลผูกพันโดยมิต้องจดทะเบียน แม้จะเช่าห้องนี้เกิน 3 ปี และฟังว่าโจทก์ซื้อห้องพิพาทนี้มาโดยไม่สุจริต จึงไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ในการทำสัญญาเช่าห้องพิพาท จำเลยได้เสียเงินให้นายหงิ่น 5,000 บาท ตามสัญญากล่าวถึงว่าเป็นค่าก่อสร้างค่าแป๊ะเจี๊ยะ แม้กระนั้นก็ตาม ย่อมเป็นที่เห็นได้ว่าเงินนี้หาใช่เงินค่าก่อสร้างไม่ แต่เป็นเงินแป๊ะเจี๊ยะธรรมดานั่นเอง เพราะการเช่ารายนี้ผู้ให้เช่ามีห้องพร้อมอยู่แล้ว หาได้มีการก่อสร้างขึ้นแต่อย่างใด สัญญาเช่ารายนี้จึงเป็นสัญญาเช่าธรรมดาโดยเรียกเงินกินเปล่าในขณะทำการเช่ากันนั่นเอง จึงไม่มีลักษณะเป็นสัญญาต่างตอบแทน ฎีกาที่ 408-410/2501 รูปคดีไม่ตรงกัน เมื่อการเช่านี้กำหนดไว้ 10 ปี โดยไม่จดทะเบียน จึงใช้ได้เพียง 3 ปี ฎีกาโจทก์ข้อนี้ฟังขึ้น

แต่ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์รับโอนห้องพิพาทจากนายหงิ่นมาไม่ใช่โดยการซื้อขายกันจริง จึงเป็นการสมยอมเพื่อหาทางขับไล่จำเลยสัญญาซื้อขายจึงเป็นโมฆะ โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง ฎีกาโจทก์ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืนในผลแห่งคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา