โจทก์ฟ้องขอให้ศาลสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของจำเลยเด็ดขาดและพิพากษาให้จำเลยเป็นบุคคลล้มละลาย

จำเลยไม่ยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสองศาลให้เป็นพับ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า 'พิเคราะห์แล้วคดีมีปัญหาตามฎีกาของโจทก์ว่าสมควรพิทักษ์ทรัพย์ของจำเลยเด็ดขาดหรือไม่ ศาลฎีกาเห็นว่าพระราชบัญญัติล้มละลายพุทธศักราช 2483 มาตรา 14 บัญญัติไว้ว่า 'ในการพิจารณาคดีล้มละลายตามคำฟ้องของเจ้าหนี้นั้นศาลต้องพิจารณาเอาความจริงตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 9 ฯลฯ ถ้าศาลพิจารณาได้ความจริง ให้ศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของลูกหนี้เด็ดขาดแต่ถ้าไม่ได้ความจริง ฯลฯ ให้ศาลยกฟ้อง' มาตรา 9 บัญญัติว่า'เจ้าหนี้จะฟ้องลูกหนี้ให้ล้มละลายได้ก็ต่อเมื่อ ฯลฯ

(3) หนี้นั้นอาจกำหนดจำนวนได้โดยแน่นอน ฯลฯ'จึงมีปัญหาว่าพยานหลักฐานเท่าที่โจทก์นำสืบมาฟังได้หรือไม่ว่าหนี้ภาษีอากรที่โจทก์นำมาฟ้องเป็นหนี้กำหนดจำนวนได้โดยแน่นอน ข้อนี้ศาลฎีกาเห็นว่าตามบทบัญญัติแห่งประมวลรัษฎากรเมื่อได้รับแจ้งการประเมิน ผู้เสียภาษีมีสิทธิอุทธรณ์การประเมินของเจ้าพนักงานต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ได้ หนี้ภาษีอากรตามที่มีการประเมินจึงไม่เป็นหนี้ที่กำหนดจำนวนได้โดยแน่นอนเพราะอาจจะถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขเพิกถอนโดยคำวินิจฉัยของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ก็ได้ คดีนี้โจทก์ไม่มีหลักฐานแสดงให้เห็นว่าโจทก์ได้แจ้งการประเมินให้จำเลยทราบโดยชอบแล้วที่นางจำนงพร สุนทรบุระเบิกความว่าเป็นผู้ประเมินและแจ้งการประเมินไปยังจำเลยแล้วก็ไม่ปรากฏว่านางจำนงพรได้แจ้งไปโดยวิธีใด หลักฐานที่แสดงว่าจำเลยรับแจ้งการประเมินโดยชอบแล้วก็ไม่ปรากฏตามทางนำสืบของโจทก์ พยานโจทก์เกี่ยวกับเรื่องนี้จึงเลื่อนลอย ฟังไม่ได้ว่าโจทก์แจ้งการประเมินให้จำเลยทราบแล้ว จำเลยจึงไม่อาจใช้สิทธิอุทธรณ์การประเมินต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ ดังนี้หนี้ภาษีอากรตามที่ประเมินจึงยังไม่เป็นหนี้ที่กำหนดจำนวนได้โดยแน่นอนที่โจทก์จะนำมาฟ้องจำเลยให้เป็นบุคคลล้มละลายดังที่มาตรา 9 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลายพุทธศักราช 2483 บัญญัติไว้ได้ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผลฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น'

พิพากษายืนค่าฤชาธรรมเนียมในชั้นฎีกาให้เป็นพับ.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา