โจทก์ฟ้องว่าเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม 2497 เวลากลางวันจำเลยสมคบกันใช้มีดแทงและชกต่อยนายโต ถึงแก่ความตายโดยเจตนาขอให้ลงโทษ

จำเลยปฏิเสธว่าไม่ได้ทำร้าย แต่วันเดียวกันเวลา 1 ทุ่มเศษตะวันตกดินแล้วนายดีจำเลยได้แทงนายโตเพื่อป้องกันชีวิตนายจันจำเลยขณะตกอยู่ในอันตรายส่วนนายจันจำเลยเป็นแต่ผู้ที่ถูกนายโตบีบคอ

ศาลจังหวัดนครราชสีมาสืบพยานโจทก์ได้ 3 ปากแล้วสั่งงดสืบพยานแล้ววินิจฉัยว่าตามคำพยานโจทก์ฟังไม่ได้ว่าเหตุเกิดเวลาตะวันตกดินแล้วตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 6(24) ถือว่าเป็นเวลากลางคืนเมื่อโจทก์ฟ้องว่าเหตุเกิดเวลากลางวัน จำเลยต่อสู้ว่าเหตุเกิดเวลากลางคืน ข้อเท็จจริงที่ปรากฏในทางพิจารณาจึงต่างกับข้อเท็จจริงที่โจทก์กล่าวในฟ้องในสาระสำคัญต้องด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสอง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ศาลชั้นต้นสืบพยานโจทก์จำเลยต่อไปแล้วพิพากษาใหม่ตามกระบวนความ

จำเลยฎีกาว่าควรฟังว่าเหตุเกิดเวลากลางคืน

ศาลฎีกาเห็นว่าเกี่ยวกับเวลาเกิดเหตุเช่นคีดนี้ได้อธิบายไว้แล้วในคำพิพากษาฎีกาที่ 360/2480 ระหว่างอัยการราชบุรีโจทก์ นายเฉลิม ชินบดี กับพวก จำเลยว่าเวลาจวนพลบค่ำยังไม่มืดนั้นไม่ใช่เวลากลางคืนตามความหมายแห่ง มาตรา 6(24) ประมวลกฎหมายอาญา เพราะถ้าพระอาทิตย์ตกไปแล้วย่อมจะค่ำมืดลงเป็นธรรมดา จริงอยู่คดีนี้พยานเบิกความว่าเหตุเกิดตะวันตกดินแล้วบางคนว่า 2 อึดใจ บางคนว่า 3 อึดใจ แต่คำพยานนั้นปรากฏต่อไปว่าขณะนั้นยังไม่มืด เพียงแต่มองไม่เห็นดวงตะวันเท่านั้นและก็ยังมีแสงแดง ๆ อยู่

พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา