คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้พ.ศ. 2484 ฯลฯ แต่วินิจฉัยว่าถ่านไม้ของกลางมิใช่ไม้หรือของป่าอันได้มาหรือมีไว้เกี่ยวเนื่องกับความผิดตามนัยมาตรา 74 ไม่ริบถ่านไม้ของกลาง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ เป็นว่า ให้ริบถ่านไม้ของกลาง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 บัญญัติเรื่องการริบทรัพย์สินไว้เป็นพิเศษ ตามมาตรา 74 แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484บัญญัติว่า "บรรดาไม้หรือของป่าอันได้มาหรือมีไว้เนื่องจากการกระทำผิดต่อพระราชบัญญัตินี้ ให้ริบเสียทั้งสิ้น" ความผิดของจำเลยในคดีนี้เนื่องจากนำถ่านไม้อันเป็นของป่าเคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทางของพนักงานเจ้าหน้าที่และมีถ่านไม้ดังกล่าวไว้เกินปริมาณที่รัฐมนตรีประกาศกำหนดโดยไม่ได้ขอรับอนุญาต เมื่อถ่านไม้ของกลางที่จำเลยมีไว้เกินปริมาณที่รัฐมนตรีกำหนดอันเป็นความผิดต่อพระราชบัญญัตินี้แล้ว ถือได้ว่ามีไว้เนื่องจากการกระทำผิดตามความหมายในมาตรา 74 แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484แล้ว จึงต้องริบ

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา