โจทก์ฟ้องว่าโจทก์ได้จ่ายเงินทดรอง แทนจำเลยไปเป็นเงิน5,500 บาท ต่อมาจำเลยได้ทำหนังสือสัญญาขายที่นาเนื้อที่ 4 ไร่ 60 วา ที่จำเลยได้จากคดีที่โจทก์ทดรองจ่ายไปเป็นเงิน 5,500 บาท โดยสัญญาจะโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ภายหลัง จำเลยยอมให้โจทก์เข้าครอบครองตั้งแต่วันทำสัญญา ต่อมาจำเลยได้บุกรุกเข้าไปไถนา ฯลฯ ทำให้โจทก์เสียหาย 400 บาท ขอให้บังคับจำเลยโอนขายที่ดินให้โจทก์ตามสัญญา ถ้าไม่สามารถโอนขายได้ ขอให้แสดงว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ดินแปลงนี้โดยได้สิทธิทางครอบครอง ฯลฯ

จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ไม่ได้จ่ายเงินทดรองแทนจำเลย และไม่เคยทำสัญญาจะขายที่พิพาทให้โจทก์ แต่จำเลยพิมพ์ลายนิ้วมือในกระดาษที่มีตัวพิมพ์บ้างไม่มีตัวพิมพ์บ้างหลายคราว เพราะโจทก์ได้ช่วยเหลือในการเป็นความ จำเลยเป็นคนชราและไม่รู้หนังสือ โจทก์หาได้ครอบครองที่พิพาทไม่

ชั้นพิจารณาโจทก์ จำเลยรับกันว่าค่าเสียหายที่โจทก์ฟ้องจำเลยไม่ค้าน ถ้าโจทก์ชนะคดีจำเลยยอมให้เต็ม และจำเลยรับว่าได้พิมพ์ลายนิ้วมือในหนังสือสัญญาขายรายนี้จริง โดยเจตนาจะมอบให้โจทก์เป็นผู้แทนในการช่วยดำเนินคดีกับนางไพ ไม่ใช่ตกลงขายที่พิพาทให้โจทก์

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าโจทก์มีสิทธิครอบครองที่พิพาท ให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 400 บาท ข้อที่ขอให้จำเลยโอนขายนั้นไม่บังคับให้

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าสัญญาซื้อขายที่ดินที่โจทก์อ้างทำกันเองมิได้จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จึงเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 115 และคดีโจทก์ฟังไม่ได้ว่าโจทก์เข้าครอบครองที่พิพาทจนได้สิทธิในการครอบครอง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา