โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์ทั้งสามเข้าทำงานเป็นลูกจ้างในตำแหน่งครูน้อย จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามโดยไม่มีความผิด เป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงานทำให้โจทก์ทั้งสามได้รับความเสียหาย ขอให้ศาลพิพากษาบังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายพร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์ทั้งสาม

จำเลยให้การว่า โจทก์ทั้งสามประพฤติไม่ดี ไม่เหมาะสมแก่ตำแหน่งหน้าที่และละทิ้งหน้าที่การงานโดยไม่มีเหตุอันสมควร จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างได้ เมื่อจำเลยยื่นคำร้องอนุญาตให้โจทก์ที่ 2 ที่ 3 เป็นครู ปรากฏว่าโจทก์ที่ 2 ที่ 3 มีวุฒิไม่ถึงระดับต้องห้ามตามระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ จำเลยจำต้องเลิกจ้างโจทก์ที่ 2 ที่ 3 มิฉะนั้นจะมีความผิดตามกฎหมาย จึงไม่เป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงาน ขอให้ยกฟ้องโจทก์ทั้งสาม

ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า โจทก์ที่ 2 ที่ 3 มีวุฒิการศึกษาไม่ถึงระดับ ต้องห้ามมิให้เป็นครูตามระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ ถือว่าการชำระหนี้เป็นการพ้นวิสัย จำเลยเลิกจ้างโจทก์ที่ 2 ที่ 3 ได้ ไม่ต้องใช้ค่าเสียหาย ส่วนโจทก์ที่ 1 ฟังไม่ได้ว่าประพฤติไม่เหมาะสมหรือละทิ้งหน้าที่ การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ที่ 1 จึงต้องใช้ค่าเสียหาย พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายแก่โจทก์ที่ 1 ยกฟ้องโจทก์ที่ 2 ที่ 3

โจทก์ทั้งสามอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยอุทธรณ์ในประเด็นของโจทก์ที่ 2 ที่ 3 ว่า ข้อที่โจทก์อุทธรณ์ว่า ระเบียบกระทรวงศึกษาธิการที่ห้ามครูซึ่งมีวุฒิต่ำกว่าปริญญาตรีสอนวิชาสามัญหรือวิชาสัมพันธ์ในโรงเรียนอาชีวะนั้นออกใช้บังคับภายหลังที่โจทก์กับจำเลยทำสัญญาจ้างแรงงานกันแล้ว ย่อมไม่ผูกพันโจทก์ที่ 2 ที่ 3 เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์ที่ 2 ที่ 3 จึงต้องใช้ค่าเสียหาย เห็นว่า กระทรวงศึกษาธิการเป็นผู้ออกระเบียบดังกล่าว ไม่ใช่จำเลยออกใช้บังคับโจทก์ที่ 2 ที่ 3 ตามสัญญาจ้างแรงงานเป็นการจ้างให้โจทก์ที่ 2 ที่ 3 เป็นครูในโรงเรียนของจำเลย ย่อมเป็นที่เข้าใจกันว่าสัญญาจะผูกพันต่อเมื่อโจทก์ที่ 2 ที่ 3 ได้รับอนุญาตให้เป็นครูในโรงเรียนของจำเลยเมื่อโจทก์ที่ 2 ที่ 3 มีคุณวุฒิทางการศึกษาไม่ถูกต้องตามระเบียบกระทรวงศึกษาธิการและกระทรวงศึกษาธิการปฏิเสธไม่อนุญาตให้จำเลยบรรจุโจทก์ที่ 2 ที่ 3 เป็นครูในโรงเรียนของจำเลยตามที่ร้องขอแล้ว จำเลยหาผิดสัญญาไม่

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา