ค. จำเลยได้รับอนุญาตให้ทำการค้าของเก่า ส่วน จ. จำเลยเป็นผู้จัดการในระหว่าง ค. จำเลยลงมาธุระที่กรุงเทพฯ จ. ได้รับซื้อของเก่าไว้หาได้จดรายงานลงในสมุดบัญชีสำหรับค้าของเก่าไม่ โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้ง ๒

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ลงดทษ ค. ผู้เดียว

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ค. จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่า หน้าที่จดบัญชีของเก่าที่รับซื้อไว้ตกอยู่แก่ ค. จำเลย ตาม ม. ๑๒ บุคคลผู้ค้าของเก่าเป็นผู้รับผิดชอบในทางอาญา แม้จำเลยไม่อยู่เวลาผู้แทนรับซื้อของเก่าและไม่ได้ลงในสมุดบัญชีนั้นก็ควรถือว่า ค. ได้กระทำผิดในการนี้ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินชอบแล้ว ยืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา