คดีนี้ โจทก์ฟ้องมีใจความว่า โจทก์เป็นเจ้าของห้องแถวหมายเลขที่ 936/3 ถนนจุฬาลงกรณ์ ซอย 5 โดยรับซื้อฝากจากนายยุ่ยฮั้ว แต้กุล โจทก์จะเข้าครอบครอง ปรากฏว่าจำเลยอยู่ในห้องของโจทก์โดยอ้างว่าเช่าจากนายยุ่ยฮั้ว แต่ตามสัญญาเช่าปรากฏว่าจำเลยทำกับนายยุ่ยฮั้วเมื่อนายยุ่ยฮั้วสิ้นกรรมสิทธิ์ในห้องนี้แล้วการเช่านี้จึงไม่ผูกพันโจทก์ ขอให้ขับไล่จำเลยและเรียกค่าเสียหาย 300 บาท

จำเลยให้การว่า จำเลยได้ทำสัญญาเช่าห้องพิพาทจากนายยุ่ยฮั้วมาก่อนเวลาที่โจทก์ได้รับซื้อฝาก สัญญาเช่าจึงผูกพันโจทก์ จำเลยเช่าเพื่ออยู่อาศัย ย่อมได้รับความคุ้มครองและต่อสู้ในข้ออื่น ๆ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า ห้องพิพาทตกเป็นกรรมสิทธิ์แก่โจทก์เด็ดขาดตั้งแต่วันที่ครบกำหนด 6 เดือนตามสัญญาขายฝากลงวันที่ 21 กรกฎาคม2497 (เอกสารหมาย จ.2) กล่าวคือ วันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2498 แต่สัญญาเช่าที่จำเลยทำกับนายยุ่ยฮั้วลงวันที่ 1 เมษายน 2498 (เอกสารหมาย ล.2) เป็นเวลาภายหลังห้องพิพาทตกเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์แล้ว จึงไม่ผูกพันโจทก์ และไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ พิพากษาให้ขับไล่จำเลยและให้ใช้ค่าเสียหาย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยเข้าอยู่ในห้องแถวโดยการเช่าเพื่ออยู่อาศัยมาก่อนห้องเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่า จำเลยได้เช่าห้องเพื่ออยู่อาศัยจากนายยุ่ยฮั้วตามสัญญาลงวันที่ 1 มิถุนายน 2496 (เอกสารหมาย ล.1) ต่อมาเดือนกรกฎาคม 2497 นายยุ่ยฮั้วขายฝากไว้กับโจทก์ ไถ่ถอนคืนใน6 เดือน แต่มิได้ไถ่คืน วันที่ 1 เมษายน 2497 จำเลยทำสัญญาเอกสารหมาย ล.2 และอยู่ในห้องพิพาทตลอดมา ศาลฎีกาเห็นว่า กรรมสิทธิ์ในห้องพิพาทตกเป็นของโจทก์ตั้งแต่วันทำสัญญาและจดทะเบียนขายฝากตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 491 แล้ว หาใช่เมื่อพ้นกำหนดเวลาไถ่คืนไม่ โจทก์ซึ่งเป็นผู้รับโอนกรรมสิทธิ์ห้องพิพาทย่อมรับไปทั้งสิทธิและหน้าที่ของนายยุ่ยฮั้วตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 569 สัญญาเช่าห้องพิพาทตามเอกสารหมาย ล.1 ที่จำเลยทำไว้กับนายยุ่ยฮั้วก่อนโจทก์รับซื้อฝาก จึงมีผลผูกพันโจทก์ตามกฎหมาย แม้สัญญาเช่าตามเอกสารหมาย ล.2 ไม่ผูกพันโจทก์แต่โจทก์ก็ยังคงต้องผูกพันตามสัญญาเอกสารหมาย ล.1 นั้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา