ได้ความว่าโจทก์เปนผู้รับมฤดกตามพินัยกรรมของ ก.ตามคำสั่งพินัยกรรมนั้นตั้งให้ อ.ป.และ ก.เปนผู้จัดการมฤดกไว้จนกว่าโจทก์มีอายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์แล้วจึงขอรับทรัพย์มฤดกจาก ก.และนางเครื่องผู้จัดการมฤดกของ ป. ก.ส่งมอบทรัพย์ให้แก่โจทก์แล้ว ส่วนนางเครื่องปฏิเสธ โจทก์จึงฟ้องคดีนี้ขึ้น

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าจำเลยในฐานะที่เปนผู้จัดการมฤดกของ ป.จะต้องรับผิดในทรัพย์ที่ยังมิได้คืนให้โจทก์ นอกจากนี้ยังต้องรับผิดในทรัพย์ที่ยังมิได้คืนให้โจทก์ นอกจากนี้ยังต้องรับผิดในความประมาทเลินเล่อของ ป.ที่เปนผู้จัดการมฤดกอีกด้วย

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าตามฟ้องของโจทก์เพียงแต่เรียกทรัพย์จากจำเลยเท่านั้น มิได้ประสงค์จะเรียกค่าเสียหายในความประมาทเลินเล่อของป. จึงไม่มีประเด็นจะต้องวินิจฉัยถึง สำหรับทรัพย์สินที่โจทก์เรียกคืนนั้นปรากฎว่าทรัพย์ทุกรายที่โจทก์ฟ้อง ป.มิได้เก็บรักษาไว้เลย จึงพิพากษาว่าจำเลยไม่มีความรับผิด

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าพ้องกับศาลอุทธรณ์ที่วินิจฉัยว่าทรัพย์สินที่โจทก์ฟ้องเรียกจากจำเลยนั้น ป.ไม่ได้เปนผู้เก็บรักษาจำเลยจึงไม่ต้องรับผิดแต่อย่างใด ส่วนปัญหาว่าในฐานะที่จำเลยเปนผู้ปกครองทรัพย์และเปนผู้จัดการมฤดกนั้นจะต้องรับผิดร่วมกันเพียงใดหรือไม่ ปรากฎว่าผู้จัดการแต่ละคนก็มีอำนาจที่จะจำหน่ายได้ดังนี้ในกรณีที่ผู้จัดการมฤดกคนหนึ่งจำหน่ายทรัพย์สินไปโดยจำเลยมิได้เกี่ยวข้องด้วยจึงไม่จำต้องรับผิด ส่วนข้อหาว่าจำเลยทำการประมาทหรือไม่เปนอีกประเด็นหนึ่ง ไม่ใช่ประเด็นเรื่องรับผิดร่วมกัน เมื่อจำเลยไม่ต้องรับผิดร่วมกันแล้ว จำเลยจึงพ้นผิด พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา