คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1369/2525
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ม. 71 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ม. 4
จำเลยเป็นบริษัทอยู่ต่างประเทศ ได้มอบให้สำนักงานสาขาในประเทศไทยยื่นคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้า ดังนี้ ถือว่าบริษัทจำเลยมีภูมิลำเนาในส่วนกิจการนี้ในประเทศไทยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 71 โจทก์จึงฟ้องจำเลยเรื่องเครื่องหมายการค้าในศาลไทยได้ ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 4(2)
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้งดสืบพยานของคู่ความ แล้วพิพากษายกฟ้องศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "โจทก์ฟ้องคดีนี้หาว่าจำเลยทำละเมิดต่อโจทก์ เอาเครื่องหมายการค้า GOLDEN LIGHTS (โกลเด้นไลท์ส) ซึ่งโจทก์มีสิทธิดีกว่ามาใช้เป็นเครื่องหมายการค้าของจำเลย และนายทะเบียนเครื่องหมายการค้าได้รับจดทะเบียนให้จำเลย คือทะเบียนเครื่องหมายการค้าเลขที่ 64473 รับจดทะเบียนเมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2522 ขอให้ศาลพิพากษาว่า โจทก์มีสิทธิที่จะใช้และจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าคำว่า โกลเด้น ไลท์สดีกว่าจำเลย ขอให้เพิกถอนการจดทะเบียนและห้ามจำเลยใช้เครื่องหมายการค้าดังกล่าว ซึ่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 4(2)ให้โจทก์ฟ้องต่อศาลที่จำเลยมีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาล จำเลยเป็นนิติบุคคลแม้จะจดทะเบียนในต่างประเทศ แต่ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 31 วรรคสอง บัญญัติว่า "อนึ่ง ถิ่นที่มีสาขาสำนักงาน จะจัดว่าเป็นภูมิลำเนาในส่วนกิจการอันทำ ณ ที่นั้นด้วยก็ได้" ตามคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามเอกสารท้ายฟ้องหมาย 4 จำเลยแถลงไว้ว่า "ข้าพเจ้า(ข) ฟิลิป มอร์รีช อิน คอร์ปอเรเต็ด (บริษัทจำกัดอันจดทะเบียนไว้ ณ รัฐเวอร์จิเนีย, สหรัฐอเมริกา ) อาชีวะประกอบอุตสาหกรรมและพาณิชย์กรรมอยู่เลขที่ 100 ปาร์ค อเวนิว, กรุงนิวยอร์ค, มลรัฐนิวยอร์ค, สหรัฐอเมริกา โดยห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล ติลลิกี แอนด์กิบบินส์ ทะเบียนเลขที่ 14/2516 และ/หรือนายโรจน์วิทย์ เปเรร่า สัญชาติไทย อาชีวะทนายความขอจดทะเบียนว่าเป็นเจ้าของเครื่องหมายการค้านี้ อยู่เลขที่ 297 ถนนสุรวงศ์แขวงสุรวงศ์ เขตบางรัก กรุงเทพมหานคร (กรุงเทพ 5) เป็นตัวแทนสถานีที่ส่งบัตรหมาย ส่งตัวแทน" และตามพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. 2474 มาตรา 10 บัญญัติว่า "ท่านห้ามมิให้รับคำขอจดทะเบียนไว้พิจารณา เว้นแต่เจ้าของเครื่องหมายหรือตัวแทนมีสำนักงานการค้าอยู่เป็นที่ในประเทศไทย หรือมีสถานที่ส่งบัตรหมายถึงได้ในประเทศไทย" มาตรา 39 บัญญัติว่า "ทะเบียนเครื่องหมายการค้านั้น ถ้าเจ้าของเครื่องหมาย (หรือผู้แทน) ได้เลิกตั้งสำนักงานการค้าหรือสถานที่สำหรับส่งบัตรหมายในประเทศสยาม ท่านว่าให้นายทะเบียนเพิกถอนทะเบียนเครื่องหมายการค้านั้นเสีย" ดังนี้จึงไม่มีข้อสงสัยว่าข้ออ้างของโจทก์ที่ว่าจำเลยมีสำนักงานอยู่ ณ สถานที่ตามที่ระบุในฟ้องในเขตศาลชั้นต้นจะไม่เป็นความจริง และถือได้ว่าเป็นถิ่นมีสาขาสำนักงานของจำเลยอันเป็นภูมิลำเนาในส่วนกิจการที่จำเลยยื่นคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าที่พิพาทกันนี้ โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยต่อศาลแพ่ง ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ 1087/2509 ระหว่างบริษัท ฟุกเวงตินซินดิเกต จำกัดโจทก์ บริษัท เอเยอร์เวง (ราห์มาน) ดิวิโลพแมนท์ แอนด์โพรสเพ็กติง จำกัด จำเลย คำพิพากษาของศาลล่างทั้งสองไม่ต้องความเห็นของศาลฎีกาฎีกาโจทก์ฟังขึ้น
พิพากษาให้ยกคำพิพากษาของศาลล่างทั้งสอง ให้ศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไปให้สิ้นกระแสความ แล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี ค่าฤชาธรรมเนียมในชั้นนี้สำหรับศาลอุทธรณ์และศาลฎีกาให้ศาลชั้นต้นรวมสั่งเมื่อพิพากษาใหม่"
หมายเลขคดีดำศาลฎีกา nan
แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา
ชื่อคู่ความ โจทก์ - บริษัท มัวร์เกท โทแบคโก้ ลิมิเต็ด จำกัด จำเลย - บริษัท ฟิลิปมอร์ริช อินคอร์ปอเรเต็ด จำกัด
ชื่อองค์คณะ ชลูตม์ สวัสดิทัต บรรเทอง ภู่กฤษณา สุรัช รัตนอุดม
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ที่ตัดสิน nan
