คดีสืบเนื่องจากศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติการพนัน พ.ศ. 2478 และให้ริบโต๊ะบิลเลียด 1 ตัว ไม้คิว 12 อันไม้เร็ท 5 อัน ลูกบิลเลียด 13 ลูก เงินสด 237 บาท และกระดาษจดเวลา1 แผ่น ของกลาง

ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า โต๊ะบิลเลียด ไม้คิว ไม้เร็ท และลูกบิลเลียดของกลางเป็นของผู้ร้องให้จำเลยเช่าซื้อไปและยังชำระค่าเช่าซื้อไม่ครบ ผู้ร้องไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดของจำเลย ขอให้ศาลคืนของกลางดังกล่าวแก่ผู้ร้อง

โจทก์ยื่นคำคัดค้าน

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้คืนโต๊ะบิลเลียด ไม้คิว ไม้เร็ทและลูกบิลเลียด ของกลางแก่ผู้ร้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "…ข้อเท็จจริงฟังได้มั่นคงว่าจำเลยเป็นเจ้าของและเป็นผู้จัดให้มีการเล่นการพนันเอาทรัพย์สินกันโดยไม่ได้รับอนุญาต ที่ผู้ร้องอ้างว่าเป็นของผู้ร้องก็เพียงแต่อ้างว่าจำเลยได้ทำสัญญาเช่าซื้อโต๊ะบิลเลียดพร้อมอุปกรณ์ไปจากผู้ร้องปรากฏตามสัญญาเช่าซื้อเอกสารหมาย ร.4 และอ้างว่าจำเลยได้ชำระค่าเช่าซื้อไปแล้ว 1 งวด คงเหลือเพียงงวดเดียว คือตามเช็คเอกสารหมาย ร.5 ซึ่งเรียกเก็บเงินไม่ได้ ได้ทวงถามจำเลยจำเลยว่าโต๊ะบิลเลียดถูกยึด เห็นว่า หากมีสัญญาเช่าซื้อในขณะที่จำเลยถูกจับกุม จำเลยน่าจะนำมาแสดงต่อเจ้าพนักงานตำรวจในชั้นจับกุมหรือสอบสวน การที่จำเลยไม่บอกต่อเจ้าพนักงานตำรวจหรือแสดงสัญญาเช่าซื้อนั้น คงเป็นเพราะจำเลยไม่ได้ทำสัญญาเช่าซื้อไว้ การที่ผู้ร้องนำมาแสดงในภายหลังเพื่อร้องขอของกลางคืนอาจจะทำขึ้นในภายหลังก็เป็นได้ ผู้ร้องอ้างตนเองเป็นพยานเพียงปากเดียวไม่มีพยานอื่น เบิกความสนับสนุน และคดีนี้ศาลสั่งริบของกลางเป็นเวลาเกือบ 1 ปี ผู้ร้องเพิ่งมายื่น คำร้องขอคืนของกลางพยานผู้ร้องจึงเป็นพิรุธไม่น่าเชื่อถือ ข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าโต๊ะบิลเลียดพร้อมอุปกรณ์ของกลางเป็นของผู้ร้อง…"

พิพากษากลับ ให้ยกคำร้องของผู้ร้อง.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ