ได้กล่าวว่า จำเลยพูดว่าผู้ตายยักยอกสตางค์ของจำเลยซึ่งทำตกไว้ ผู้ตายก็แทง จำเลยมีบาดแผลที่แขนและที่ปาก แล้วจำเลยกับผู้ตายก็แยกทางกันโดยจำเลยกลับบ้านของจำเลย แล้วผู้ตายได้มาที่เรือนจำเลยเรียกจำเลยให้ลงไปหา ขณะนั้นจำเลยส่องกระจดดูเห็นปากของตนแหว่งจึงฉวยลงจากเรือนไล่ผู้ตาย ๆ วิ่งหนี จำเลยไล่ตามทันก็แทงผู้ตายหนึ่งทีที่ท้องน้อย ต่อมาสักครูผู้ตายก็ตัดสินใจ

ศาลชั้นต้น ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๔๙ - ๕๕ จำคุก ๗ ปี ๖ เดือน

ศาลอุทธรณ์ พิพากษาแก้ ให้ยกข้อที่ลดโทษตามมาตรา ๕๕ เสีย คงจำคุกจำเลยตาม มาตรา ๒๔๙ - ๕๙ มีกำหนด ๗ ปี ๖ เดือน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ผู้จะได้ลดหย่อนโทษตามมาตรา ๕๕ นั้น จะต้องถูกกดขี่ข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมและบันดาลโทษะได้กระทำผิดในขณะนั้น ในคดีนี้จำเลยได้แทงผู้ตายภายหลังที่การทำร้ายในครั้งแรกได้ยุตติขาดตอนมาแล้ว จะว่าจำเลยถูกกดขี่ข่มเหงและกระทำผิดในขณะนั้นไม่ได้ พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา