โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐

จำเลยให้การว่ากระทำเพื่อเป็นการป้องกันตนเองโดยชอบด้วยกฎหมาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘,๘๐

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยและผู้เสียหายไม่มีสาเหตุโกรธเคืองกันมาก่อน ไม่มีมูลเหตุจูงใจให้จำเลยคิดฆ่าผู้เสียหาย ที่จำเลยแทงทำร้ายผู้เสียหายก็เนื่องจากต่างดื่มเหล้ามึนเมาแล้วเกิดปากเสียงทะเลาะกัน จำเลยจึงแทงผู้เสียหายด้วยความโมโหผู้เสียหายได้รับบาดเจ็บที่บริเวณท้องมีแผ่นไขมันในช่องท้องโผล่ออกมา มีบาดแผลทะลุลำไส้ใหญ่ ไม่ปรากฏว่าบาดแผลมีความกว้างยาวเท่าใดและลำไส้มิได้ไหลออกมาจากบาดแผล การที่จำเลยแทงเพียงครั้งเดียวก็วิ่งหลบหนีไปโดยมิได้แสดงความอาฆาตมาดร้ายผู้เสียหายแต่ประการใด จึงฟังไม่ได้ว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย

จำเลยและผู้เสียหายโต้เถียงกันก่อนเกิดเหตุ การที่จำเลยแทงผู้เสียหายเกิดจากทั้งสองฝ่ายสมัครใจวิวาทกัน มิใช่ผู้เสียหายประทุษร้ายจำเลยฝ่ายเดียว อันเป็นเหตุให้จำเลยมีสิทธิป้องกันตัวได้ จำเลยจึงอ้างว่าเป็นการป้องกันไม่ได้

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา