โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ได้ขับรถยนต์บรรทุกเล็กของโจทก์จากจังหวัดพิษณุโลกมุ่งหน้าไปจังหวัดสุโขทัยได้เกิดชนกับรถบรรทุกของนายประศาสน์เป็นเหตุให้รถยนต์ของโจทก์เสียหายและโจทก์ได้รับบาดเจ็บ ต่อมาจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 1 ได้ทำสัญญาประนีประนอมยอมความกับโจทก์และนายประศาสน์ว่าจำเลยทั้งสองยินยอมออกค่าซ่อมรถของโจทก์ให้อยู่ในสภาพเดิม โจทก์ได้นำรถยนต์ไปซ่อมจนเสร็จและได้แจ้งให้จำเลยทั้งสองชำระค่าซ่อม แต่จำเลยทั้งสองเพิกเฉย โจทก์ต้องนำเงินไปชำระค่าซ่อมและนำเอารถยนต์ออกมาใช้ได้ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้ศาลพิพากษาบังคับให้จำเลยทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์

จำเลยที่ 1 ให้การว่า จำเลยที่ 1 ที่ 2 ไม่ได้เป็นตัวแทนซึ่งกันและกันในการทำสัญญาประนีประนอมยอมความ จำเลยที่ 1 ไม่ต้องรับผิดชอบสัญญาประนีประนอมยอมความดังกล่าวเป็นเอกสารปลอม

จำเลยที่ 2 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ ส่วนจำเลยที่ 2 ให้ยกฟ้อง

จำเลยที่ 1 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องในเรื่องค่าเช่ารถยนต์อื่นมาใช้นั้นเสีย

จำเลยที่ 1 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เมื่อศาลชั้นต้นจดรายงานกระบวนพิจารณาลงวันที่ 17 ตุลาคม 2513 นั้น ศาลชั้นต้นได้สั่งให้คู่ความเสียค่าอ้าง โจทก์ไม่ทราบคำสั่งเพราะไม่มาและเจ้าหน้าที่ของศาลยังมิได้เรียกเก็บ ต่อมาหลังจากศาลชั้นต้นอ่านคำพิพากษาแล้ว เจ้าหน้าที่รายงานว่าโจทก์ยังไม่ได้เสียค่าอ้างเอกสาร ศาลชั้นต้นได้สั่งให้โจทก์เสียค่าอ้างอีกครั้งหนึ่งในรายงานเจ้าหน้าที่ แต่โจทก์ยังมิได้ทราบคำสั่งอีกครั้นจำเลยอุทธรณ์ข้อนี้ต่อศาลอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ได้สั่งให้เจ้าหน้าที่เรียกเก็บก่อนอ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ เจ้าหน้าที่ก็เรียกเก็บและโจทก์ได้ชำระค่าธรรมเนียมในการอ้างเอกสารดังกล่าวครบถ้วนถูกต้องแล้ว เอกสารดังกล่าวจึงเป็นเอกสารที่รับฟังเป็นพยานหลักฐานได้ เพราะไม่ปรากฏว่าโจทก์ขัดขืนไม่ยอมเสียค่าอ้างเมื่อเจ้าหน้าที่เรียกเก็บจึงมิใช่ความผิดของโจทก์

ฎีกาข้อต่อมาศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ 2 เป็นตัวแทนเชิดของจำเลยที่ 1 ตัวแทนเชิดหรือตัวแทนโดยปริยายตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 821 และมาตรา 797 วรรคสองนั้น ไม่อยู่ในบังคับมาตรา 798 ไม่จำต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือ

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา