โจทก์ฟ้องว่าจำเลยพยายามฆ่าผู้เสียหาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80

จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80 จำคุก 10 ปี

ชั้นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 จำคุก 2 ปี

โจทก์และจำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "พิเคราะห์แล้ว ตามทางนำสืบรับกันฟังได้ว่าจำเลยได้ใช้เหล็กขูดวาฟท์เป็นอาวุธแทงนายสมาน หาญคำอุ้ยผู้เสียหาย 1 ที ถูกบริเวณท้องได้รับบาดเจ็บสาหัส จำเลยยอมรับด้วยว่าก่อนเกิดเหตุได้ใช้ก้อนหินขว้างไปที่บ้านพักของผู้เสียหาย2 ครั้ง ทั้งนี้เป็นเพราะผู้เสียหายเปิดวิทยุมีเสียงดังรบกวนในชั้นแรกนี้จึงเห็นได้ว่าการกระทำของจำเลยมีลักษณะชวนให้เกิดการวิวาทเพราะหากผู้เสียหายก่อความรำคาญให้จำเลยจริง จำเลยก็น่าจะใช้วิธีการพูดจาขอร้องแต่โดยดีมิใช่ใช้วิธีการอันมีลักษณะก้าวร้าวเช่นนั้น และเมื่อเกิดเหตุรุนแรงถึงขั้นทำร้ายกันขึ้นจำเลยนำสืบต่อสู้ว่าเป็นการกระทำโดยป้องกันเพราะฝ่ายผู้เสียหายมีนายคำและนายแสวงพร้อมกับมีไม้และขวานเป็นอาวุธช่วยกันกลุ้มรุมทำร้ายชกต่อยและกระทืบจำเลยจนได้รับบาดเจ็บ แต่ข้อเท็จจริงปรากฏว่าทีนทีที่เหตุการณ์สงบลงจำเลยได้หลบหนีไปในคืนนั้นเองซึ่งหากจำเลยถูกรุมทำร้ายในลักษณะดังกล่าวจริง จำเลยน่าจะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและคงไม่สามารถหลยหนีไปได้ ในชั้นสอบสวนจำเลยก็มิได้ให้การต่อสู้ในเรื่องนี้ แต่กลับปฏิเสธว่าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ และไม่รู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด ในชั้นพิจารณาก็เช่นเดียวกัน จำเลยมิได้ซักค้านให้ความข้อนี้ปรากฏขณะสืบพยานโจทก์ แต่จำเลยเพิ่งจะนำสืบเป็นข้อเท็จจริงขึ้นใหม่ในชั้นสืบพยานจำเลย จากเหตุผลอันเป็นพิรุธดังกล่าว ข้อต่อสู้ที่ว่าจำเลยจำต้องแทงผู้เสียหายเพื่อเป็นการป้องกันตัวจึงฟังไม่ขึ้น

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ