โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ดินโฉนดเลขที่ 1796 และสิ่งปลูกสร้างในที่ดินโดยซื้อจากคุณหญิงภาษาปริวัตรเมื่อ พ.ศ. 2476 จำเลยเช่าที่ดินแปลงดังกล่าวมีเนื้อที่ประมาณ 300 ตารางวาพร้อมกับบ้านเลขที่ 97 จากคุณหญิงภาษาปริวัตรเพื่ออยู่อาศัย ต่อมาจำเลยผิดสัญญาโดยดัดแปลงแบ่งบ้านเลขที่ 97 เป็นเลขที่ 95-97-99 ให้ผู้อื่นเช่าช่วงโดยมิได้รับอนุญาตจากผู้ให้เช่า โจทก์ได้บอกเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยแล้ว จึงฟ้องขอให้ขับจำเลยกับบริวารออกไปจากที่พิพาทให้รื้อห้องแถวและเรือนที่ทำขึ้นออกไป พร้อมกับชำระค่าเช่าและค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่าเมื่อ พ.ศ. 2472 จำเลยเช่าที่ดินรายนี้ 50ตารางวาปลูกบ้านเลขที่ 93 อาศัย ส่วนบ้านเลขที่ 97 พระสารศาสตร์เป็นผู้เช่า ครั้นย้ายไปจำเลยได้เช่าต่อ โดยทำสัญญาเช่าลงวันที่ 14 กรกฎาคม 2473 ต่อมาจำเลยให้เช่าช่วงจริง แต่ด้วยความเห็นชอบและยินยอมของเจ้าของเดิม จำเลยย่อมได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า สัญญาเช่าแยกออกเป็น2 ส่วน ๆ 50 ตารางวาจำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ โจทก์จะบอกเลิกสัญญาไม่ได้สำหรับส่วนนอกจากที่กล่าวแล้วสัญญาเป็นอันระงับ

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าสัญญาระงับหมดให้ขับจำเลยและบริวาร และให้จำเลยรื้อถอนเรือนห้องแถวไป พร้อมกับใช้ค่าเสียหาย

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงน่าเชื่อตามคำพยานโจทก์ คือจำเลยเพิ่งได้ทำสัญญาเช่ากับคุณหญิงภาษาปริวัตรเมื่อ 14กรกฎาคม 2473 นั้นเอง หรือแม้จะฟังว่าจำเลยเช่าที่ 50 ตารางวามาก่อน แต่ภายหลังจำเลยมาเช่าบ้านที่พระสารศาสตร์เช่าเพิ่มขึ้น โดยทำสัญญาเช่ารวมเป็นฉบับเดียวกัน ก็ย่อมเห็นชัดว่าการเช่าครั้งก่อนมารวมอยู่กับการเช่าครั้งหลัง นั่นก็คือสัญญาเช่าครั้งก่อนก็ย่อมระงับไป จะเถียงว่าสัญญาเช่าฉบับก่อนยังคงมีอยู่ไม่ได้จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา