โจทก์ฟ้องว่า มารดาโจทก์มีนา ๑ แปลง ๑๑ ไร่ ได้แบ่งให้โจทก์ ๖ ไร่ และทำพินัยกรรมให้จำเลย ๕ ไร่ ต่อมามารดาโจทก์โกรธจำเลยจึงทำพินัยกรรมยกนา ๕ ไร่ให้โจทก์ หลังจากมารดาโจทก์ตาย จำเลยนำเจ้าหน้าที่มารังวัดแบ่งแยกนา ๕ ไร่โดยอ้างพินัยกรรมฉบับแรกที่มารดาโจทก์ทำให้จำเลย ขอให้ศาลแสดงว่านา ๕ ไร่ เป็นของโจทก์

จำเลยให้การว่า จำเลยได้รับนา ๕ ไร่จากพินัยกรรมของมารดาโจทก์ ขอให้ศาลสั่งให้เจ้าหน้าที่แบ่งที่ดิน ๕ ไร่ให้จำเลยตามพินัยกรรม

โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า พินัยกรรมของจำเลยได้ยกเลิกเพิกถอนไปโดยพินัยกรรมฉบับที่มารดาโจทก์ทำให้โจทก์

ในวันชี้สองสถาน ศาลสอบโจทก์จำเลยแล้ว เห็นว่าคดีพอวินิจฉัยได้แล้ว งดสืบพยานทั้งสองฝ่ายวินิจฉัยว่า พินัยกรรมของจำเลยถูกยกเลิกเพิกถอนไปโดยพินัยกรรมของโจทก์ พิพากษาว่าที่นาเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยและบริวารเกี่ยวข้อง กับยกฟ้องแย้งจำเลย

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาว่า พินัยกรรมที่มารดาโจทก์ทำให้โจทก์ ไม่มีข้อความว่า เจ้ามรดกเจตนาจะยกทรัพย์มรดกให้แก่ผู้ใดโดยชัดแจ้ง จึงเท่ากับมิได้กำหนดตัวผู้รับมรดกไว้แน่นอนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๑๗๐๖ (๒) ข้อกำหนดดังกล่าวย่อมเป็นโมฆะ

ศาลฎีกาเห็นว่า พินัยกรรมฉบับที่โจทก์ยึดถือไว้มีข้อความว่า ข้อ ๑ ถ้าข้าพเจ้าถึงแก่ความตายไปแล้ว บรรดาทรัพย์สิ่งของที่ข้าพเจ้ามีอยู่ และจะเกิดขึ้นในภายหน้า ข้าพเจ้ายอมยกให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่ผู้ที่ระบุชื่อไว้ในพินัยกรรมให้เป็นผู้รับทรัพย์สินตามจำนวนซึ่งกำหนดไว้ ดังต่อไปนี้ เนื้อที่นา … ฯลฯ ….

ข้อ ๒ ข้าพเจ้าขอมอบพินัยกรรมนี้ให้นายพา ขนาดถัง (โจทก์) และขอตั้งให้นายสวน เข็มมุข เป็นผู้จัดการมรดกของข้าพเจ้าตามพินัยกรรมนี้ และให้มีอำนาจหน้าที่ตามกฎหมายทุกประการ

ถ้อยคำในพินัยกรรมแสดงว่าเจ้ามรดกมีเจตน์จำนงเป็นข้อกำหนดว่า ให้ยกที่นาตามพินัยกรรมให้แก่นายพา ขนาดถัง โจทก์นั่นเอง หาใช่มีความประสงค์เพียงแต่มอบให้โจทก์เป็นผู้รักษาเอกสารพินัยกรรมไว้เฉย ๆ ไม่ และแม้พินัยกรรมฉบับแรกที่เจ้ามรดกทำยกทรัพย์บางส่วนให้จำเลย ก็มีข้อความว่า เจ้ามรดกขอมอบพินัยกรรมให้จำเลยรักษาเช่นกัน และจำเลยก็อ้างพินัยกรรมดังกล่าวมายันโจทก์ด้วย จะแปลความหมายว่า ข้อกำหนดในพินัยกรรมเช่นนี้เป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา ๑๗๐๖ (๒) ไม่ได้ พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ยกฎีกาของจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา