โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินตามตราจองจำเลยบุกรุกเข้าทำประโยชน์ในที่ดินของโจทก์ ขอให้ห้ามจำเลย

จำเลยให้การว่า จำเลยไม่เคยเข้าไปเกี่ยวข้องกับที่ดินของโจทก์จำเลยมีที่ดินโดยบุกเบิก และจดทะเบียนทำประโยชน์ไว้แล้วที่อำเภอชนแดน จังหวัดเพชรบูรณ์ หากโจทก์จะฟ้องจำเลยเกี่ยวกับที่ดินที่จำเลยครอบครอง โจทก์ก็ไม่มีอำนาจฟ้องที่ศาลจังหวัดพิจิตร เพราะที่ดินตลอดจนภูมิลำเนาของจำเลยอยู่ในเขตจังหวัดเพชรบูรณ์

ศาลจังหวัดพิจิตรพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่า ที่พิพาทอยู่ในเขตศาลจังหวัดเพชรบูรณ์ คดีไม่อยู่ในอำนาจของศาลจังหวัดพิจิตรจะทำการพิจารณาพิพากษา พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ที่พิพาทอยู่ในเขตจังหวัดพิจิตร ศาลจังหวัดพิจิตรจึงมีอำนาจที่จะทำการพิจารณาพิพากษา จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลจังหวัดพิจิตร ให้ศาลจังหวัดพิจิตรทำการพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาพิพากษายืน

ศาลจังหวัดพิจิตรพิพากษาใหม่ว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ ให้ขับไล่และห้ามจำเลยเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ได้รับตราจองที่พิพาทซึ่งตราว่า "ทำประโยชน์แล้ว" ตั้งแต่วันที่ 11 ตุลาคม 2495 ซึ่งเป็นเวลาก่อนพระราชบัญญัติให้ใช้ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ. 2497 บังคับใช้ฉะนั้น โจทก์จึงได้กรรมสิทธิ์ในที่พิพาทมาตั้งแต่วันได้รับตราจองตามพระราชบัญญัติออกโฉนดที่ดิน (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2479 มาตรา 11 ตลอดมาส่วนหนังสือรับรองการทำประโยชน์ของจำเลยนั้น นอกจากจะออกทับที่พิพาทซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์อยู่ก่อน และเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดเพชรบูรณ์ก็ไม่มีอำนาจออกหนังสือดังกล่าว เพราะที่พิพาทอยู่ในเขตจังหวัดพิจิตรแล้วหนังสือรับรองการทำประโยชน์นั้นยังออกภายหลังที่โจทก์ยื่นฟ้องคดีนี้อีกด้วย หนังสือรับรองการทำประโยชน์ของจำเลยจึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย และไม่เป็นประโยชน์แก่คดีของจำเลย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา