โจทย์ฟ้องว่าจำเลยเป็นสารวัดศึกษานายอำเภอใช้ให้ไปราชการ เมื่อกลับมาจากราชการจำเลยทำรายงานเท็จเบิกค่าพาหนะและเบี้ยเลี้ยงต่อนายอำเภอ แต่นายอำเภอรู้สึกเสียก่อนจึงงดเบิกจ่าย ขอให้ลงโทษตาม ม.๒๓๐ และ ๓๐๔-๖๐

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยมีความผิดตาม ม.๒๓๐

ศาลตัดสินว่ารายงานขอเบิกเงินค่าพาหนะและเบี้ยเลี้ยงเดินทางเป็นสิทธิของจำเลยที่จะได้รับตามกฎหมาย หาใช่เป็นหน้าที่ดังโจทย์อ้างไม่ จำเลยจึงไม่มีผิดดังโจทย์ฎีกาพิพากษายืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา