ได้ความว่าเดิม ส.เปนเจ้าของร้านและมีใบอนุญาตจำหน่ายสุราได้โดยสุจริตมิใช่อ้างตัวฤาปลอมตัวว่าเปน ส.อีกคนหนึ่ง แต่เมื่อคราวขอเปลี่ยนใบอนุญาตนั้น ส.มิได้เซ็นนามด้วยตนเอง โจทย์จึงคัดค้านเปนข้อกฎหมายว่า ส.ไม่ได้เซ็นชื่อในการขอเปลี่ยนใบอนุญาตสำหรับ พ.ศ.๒๔๖๙ ศาลควรฟังว่า ส.ไม่ได้รับอนุญาตจำหน่ายสุราตามกฎหมาย เพราะ พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.๑๒๔๘ มาตรา ๒๕ ประสงค์ให้ใช้เฉพาะตัวบุคคล แลคัดค้านในข้อเท็จจริงว่าจำเลยจำหน่ายสุราเถื่อน

ฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างว่า ตามมาตรา ๒๕ ที่โจทย์อ้างมิได้มีข้อห้ามไม่ให้ผู้อื่นขอแทนฤามีข้อบังคับว่าต้องเปนผู้ไปขออนุญาตด้วยตนเอง มีแต่เพียงไม่ให้ผู้ใดจำหน่ายสุราโดยมิได้รับอนุญาตเท่านั้น เมื่อได้ความชัดว่าจำเลยได้ให้ผู้มีชื่อไปขออนุญาตแทนและเจ้าพนักงานได้อนุญาตดังนี้ ตามกฎหมายย่อมฟังว่า ส.เปนผู้รับอนุญาตจำหน่ายสุราโดยถูกต้อง ส่วนข้อค้านว่าจำเลยจำหน่ายสุราเถื่อนนั้น โจทย์นำสืบไม่ได้ชัด คดีฟังได้ว่าจำเลยได้ซื้อสุรามาจากร้านอันควรเชื่อถือโดยความสุจริต และไม่สามารถหยั่งทราบได้ว่าสุราที่ซื้อมานั้นจะมีแอลกอฮอมากกว่าสุราของรัฐบาลจึงให้ปล่อยจำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา