คดีนี้เดิมนางชูชีพ เฉลิมวัฒน์ ยื่นคำร้องขอเป็นผู้จัดการมรดกของนายอุ่ม ขันแก้ว ปรากฏว่านางละเมียด ชื่นอารมณ์ ได้ยื่นคำร้องคัดค้านว่านางชูชีพ เฉลิมวัฒน์ ไม่ใช่ทายาทของนายอุ่ม ขันแก้วได้ทำพินัยกรรมแบบเอกสารฝ่ายเมืองยกทรัพย์สินให้ผู้คัดค้านกับพวกแล้ว ขอให้ยกคำร้อง

ต่อมานางละเมียดได้ยื่นคำร้องเป็นอีกคดีหนึ่งขอให้ตั้งผู้ร้องเป็นผู้จัดการมรดกของนายอุ่ม นางชูชีพได้ยื่นคำร้องคัดค้านว่าพินัยกรรมที่ผู้ร้องนำมาอ้างเป็นโมฆะเพราะขณะทำพินัยกรรมเจ้ามรดกเป็นคนวิกลจริต เจ้ามรดกทำพินัยกรรมเพราะถูกกลฉ้อฉลหลอกลวงให้ไปรักษาตาและถูกหลอกให้พิมพ์ลายนิ้วมือเพื่อยินยอมให้หมอทำการผ่าตาโดยไม่รู้ว่าเป็นพินัยกรรมขอให้ยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้รวมการพิจารณาเข้าด้วยกันโดยให้เรียกนางชูชีพ เฉลิมวัฒน์เป็นโจทก์ เรียกนางละเมียด ชื่นอารมณ์เป็นจำเลย และพิพากษาให้โจทก์เป็นผู้จัดการมรดกของนายอุ่มผู้ตายแต่เพียงผู้เดียว ให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย

จำเลยอุทธรณ์ทั้งสองสำนวน

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาทั้งสองสำนวน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า '…เมื่อพิเคราะห์พฤติการณ์แห่งรูปคดีโดยละเอียดแล้วเชื่อได้ว่าจำเลยเป็นผู้ที่ฉ้อฉลโดยให้นายอุ่มพิมพ์ลายมือในเอกสารพินัยกรรม จำเลยจึงถูกกำจัดมิให้รับมรดกฐานเป็นผู้ไม่สมควร ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1606(4)ทำให้จำเลยไม่สมควรเป็นผู้จัดการมรดก ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาต้องกันมาให้โจทก์เป็นผู้จัดการมรดกของนายอุ่มนั้นชอบแล้ว'

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา